Tata! Daj mi na teatr!

Teatr jako jedyny jest syntezą wszystkich sztuk tworzących kulturę. [Temida Stankiewicz-Podhorecka]

Jak to jest z tym teatrem? 
W szkole to często przykry obowiązek, lub też, ratunek od klasówki.
Potem przechodzimy przez fazę: 'jestem młodym człowiekiem kultury i sztuki, pójdę na spektakl o Morrisonie albo o schizofrenii'. 
[Moją mekką w latach nasto była Stara Prochownia, teatr wystawiający sztuki o wątpliwej wartości artystycznej, które, wtedy, przemawiały do mnie pełną mocą. Przypominam, że byłam ciężko [jestem?] zbuntowaną osobą i pan aktor tarzający się w roztopionych świecach na scenie robił na mnie pożądane wrażenie. Co się dzieje ze Starą Prochownią teraz? Przykro mi stwierdzić ale nie mam pojęcia, moje 'pojęcie' oscyluje gdzieś bliżej nowej kolekcji jakiejś sieciówki niż tego, co obecnie jest grane na deskach teatrów w Warszawie. Czerwona lampka!]

Potem? Potem są studia. Do teatru chodzimy na eventy, na wydarzenia, albo z okazji takiej oto, że Kuba Wojewódzki też jest aktorem teatralnym. Ewentualnie wtedy gdy, gdzieś coś występuje Pani o prawie, prawie gołym biuście.
A jeszcze potem? Jeszcze potem jest praca. Rodzina. Czasu na film w domu nie ma!
Do teatru chodzimy raz na 3 lata, może rzadziej, i tylko wtedy, gdy ktoś nam wręczy zaproszenia albo kogoś ze znajomych olśni, że 'bożeeee, jak ja dawno nie byłam w teatrze!'.
Ubieramy się wtedy 'elęgancko' i spędzamy czarowny wieczór, przy sprzyjających warunkach, kończący się jednym kieliszkiem dobrego wina za dużo. 
Stajemy się mocno uduchowieni, nagle czujemy, że jesteśmy nieziemsko opiniotwórczy, prowadzimy leniwe, rozległe, intelektualne rozmowy. I znowu nie idziemy do teatru przez kolejne 5 lat.

My poszliśmy. Z Bolem. Na spektakl dla dzieci. Dla dzieci 1-4.
Co to za pomysł w ogóle? Większość mam, z którymi rozmawiałam mówiły, że 'w życiu!', że 'nie usiedzi!', że 'wstydu narobi', że 'umorduje'...
Przyznaję. Nie wiedziałam na co się piszemy. Ale ja z tych, które jak nie spróbują to wypowiadać się nie będą. Przynajmniej nie na amen.

Teatr Małego Widza. Niedziela. Godzina 10.00 rano. 'For mła', zdecydowanie za wcześnie na ukulturalnianie.
Upał. 
Umówieni jesteśmy z dwoma dwulatkowymi rodzinami .
Wchodzimy. Przyjemnie. Piwnica. Chłodno. Klimatycznie.
Przed spektaklem przygotowane kątki dla dzieci z kredkami, klockami, książkami. Fajnie.
Czuć napięcie. Nigdzie, ale to nigdzie nie czuć 'tego' napięcia tak intensywnie przed wejściem na salę, jak właśnie w teatrze. Teraz też tak było. Dzieciorzyźnie się udzieliło. W końcu to najprawdziwszy teatr, może dla totalnych Kurdupli ale nadal! To nie zajęcia w klubiku, to nie warsztaty w klubokawiarni. Małe to czują.

Sala nieduża. Scena biała. Na scenie 'biała Pani'. Nie ma miejsc, nie ma krzeseł. Halo! Ktoś tu naprawdę pomyślał o docelowych widzach! Są podesty, poduchy. Nikt nikomu nie zasłania. Mali widzowie mogą leżeć, mogą ciągnąc cycka, mogą zwisać z kolan taty.
I co najważniejsze - mogą głośno wyrażać swoje emocje. Czego nie omieszkają robić...
Czego nie wolno? Nie wolno wchodzić na scenę dopóki się ich o to nie poprosi. I nie wypada jeść. 
W końcu to teatr.

'Kurtyna w górę'. Biała Pani zaczęła robić wygibasy, mówić śmieszne, dźwiękonaśladowcze słowa.
Po 3 sekundach zamarcia połowa widowni, docelowej była gotowa do niej dołączyć.
Tu pierwsza piękna lekcja. Nie wolno. I koniec.
Bolo po 3 minutach stwierdził, że 'on też chce, ale na zakaz zareagował jednym stęknięciem. Zwyczajnie to co działo się na scenie, nie pozwoliło mu koncentrować się na żadnym jęczybuleniu.
Totalnie przępiękną sprawą był fakt, że obecne dzieci, w wieku 1-4, miały ogromne poczucie humoru, z tym, że każde śmiało się w innym momencie, w zależności od rozwoju. LOW!

Co parę minut na scenę wpadał jakiś desantowiec, migiem ściągany przez rodzica.
Bolo przyjął taktykę 'ruch posuwisty na tyłku jest mało zauważalny ale pozwoli mi na osiągnięcie celu, czyli dotarcie do tej konewki z wodą...'
Zgarnęłam delikwenta i obiecałam, że po spektaklu będzie mógł tę konewkę ponosić.
Zrozumiał. Zaufał.
Bo Proszę Państwa, po 'sztuce', mali widzowie zapraszani są na scenę i mogą wszystko [prawie] pomacać, łącznie z Białą Panią. LOW!

Sztuka trwa ok 30 minut. Ja miałam wrażenie, że jednak bliżej 20 minut. Miałam niedosyt, jako dorosły.
Sądzę jednak, że twórcy dobrze przemyśleli ten aspekt i być może, każde kolejne 5 minut byłoby coraz bardziej frustrujące dla tak małych ludzi, którzy właśnie przeżywają bombardowanie zmysłów i emocji.
Zabawa na scenie to ok. 15 minut. Ogólnie w teatrze spędziliśmy niecałą godzinę.

Spektaklu opowiadać nie będę. Zobaczycie na zdjęciach a poza tym, jeśli się wybierzecie, to całkiem odbiorę Wam element podniecenia.
Ale warto. Ogromnie warto!
To pierwszy kontakt z tego rodzaju sztuką. 
To wiele nauk, pozytywnych wrażeń, ogromnych emocji i ferii doświadczeń. 

Ostatnio, przed snem, po czytaniu, Bolo prosi żebym opowiadała bajki, w których główną postacią jest 'Grucha'. Grucha przeżywa dokładnie te same przygody co Bolo. Do hitów należą: urodziny, wyjazd na basen, szukanie szyszek dla wiewiórki, gra w 'gole' z Wujkiem i właśnie teatr. Właściwie to teatr jest nr 1.

Teraz trochę dziegciu. To droga impreza. Opiekunowie płacą tyle samo co dzieci. Wyjście we troje to 120 zł. Przy dwójce dzieci i obojgu rodziców - 160 zł. To sporo jak za godzinę atrakcji.
Nadal jednak uważam, że warto, tym bardziej, że całość odbywa się na Starówce więc 'po teatrze' idziemy na obowiązkowe lody i spacer i tym sposobem spędzamy naprawdę wyjątkowe przedpołudnie. 
A Dzieciorzyzna pada nam na drzemkę w sekund dwie. Warto.

Byliśmy na spektaklu 'Rozplatanie tęczy'. Starszliwie zabrakło mi jakiegoś 'chlapnięcia' farbą na zawieszoną białą dekorację. Być może brak tego elementu wiąże się z aspektami bezpieczeństwa, chlapnie taka farba w oko roczniaka i afera gotowa... Jednak straszliwie mi brakowało choćby tyci 'chlapnięcia' noo..

Pani przez cały spektakl nie posługuje się 'normalnym' językiem. Mnóstwo 'tuptup, bumbum, bimbom, bach, kuku' itd. I tak jak dla mojego dziecka - czad - tak dla tych na wyższym poziomie językowym może to być mała zagwozdka. Rozpiętość wiekowa 1-4 jest na tyle duża, że roczniak a dwulatek to już ogromna przepaść, a dwulatek a cztero? Na obronę napisze jednak, że ta sprawa też jest prawdopodobnie super pomyślana. Bo mimo wszystko ten sposób komunikacji jest czytelny dla wieku każdego, nawet po 30tce, a spełnia funkcję bardzo ważną - niesamowicie koncentruje uwagę.

Nieodłącznym elementem teatru jest publiczność, pełni bardzo ważną rolę w spektaklu. Bez niej nie ma teatru. Teatr tworzy się dopiero w relacji sceny z widownią, w przytomności widza.  
[Temida Stankiewicz-Podhorecka]

Poniżej przedstawiam opinie dwóch mam. Kasi - Mamy Jaśka, prawie dwulatka [22mies]. 
Oraz Magdy - Mamy Mili, 'ponaddwulatki' [27mies.]
Moją, Agi - Mamy Bola, dwulatka [24mies.] już znacie.

Całą, a nawet większa ekipą wybieramy się ponownie. Może tym razem coś dla słuchu? Albo dotyku?
Serio, serio, wczytajcie się w repertuar. 
Może zaszczepimy fajnego bakcyla przyszłym 'człowiekom' tego świata, a jeśli nie, to chociaż nie będziemy ględzić: 'bożeee jak ja dawno nie byłam w teatrze' ;)

Teatr Małego Widza Spektakle

 
Opinia Magdy, Mamy Mili:
Nasze wrażenia (dalekie od obiektywnej opinii), wyrażane oczywiście przez pryzmat i potrzeby "osobistego" Dwulatka.
Wielki plus za inicjatywę - możliwość wprowadzenia Malucha w magiczną przestrzeń teatru. Bez stresu, że jego reakcje (te na plus, bądź minus - brrr) nie będą zaskoczeniem dla współoglądających, bo tutaj wszyscy jadą na tym samym, nieprzewidywalnym, wózku - dla mnie WOW!
Dla mojej Dwulatki (trochę już doświadczonej w "normalnym" teatrze, gdzie dominuje słowo i muzyka), tematyka nieco za... dziecinna :-) Mila przez 20 minut patrzyła z niedowierzaniem na Panią Aktorkę, która grała małe dziecko - "Ta Pani nie umie mówić...?" (potem poszła osobiście się przekonać, czy Pani oby nic nie dolega i można się z nią po ludzku dogadać - odetchnęła z ulgą!). Chyba nie do końca kupiła ideę teatru pantomimy ;-) Dobrze, że za rogiem były Prawdziwe, zupełnie Normalne i Dorosłe lody - wszyscy się usmarowali i byli przeszczęśliwi :-)

Opinia Kasi, Mamy Jaśka:
Od razu po wyjściu miałam mieszane uczucia. Za tą cenę biletu spodziewałam się czegoś więcej. Zaczęłam jednak zastanawiać się z punktu widzenia Jaśka. I dla niego to było super trwało tyle ile mógł wysiedzieć. Sztuka zawierała elementy dokładnie trafiające w zainteresowania dwulatka. Ale ale. Na sali były dzieci w różnym wieku i można powiedzieć, że każda grupa wiekowa śmiała się w innym momencie, czyli spektakl był tak pomyślany aby był dla wszystkich maluchów. Chętnie zabiorę Jaśnie Jana na inne ich przedstawienia.