a dupa.

Na wstępie już zaznaczam, że można zacierać ręce i cieszyć się, że i Kredce nie wszystko się udaje a w dodatku jak już nie wychodzi to po na całej linii...

A było tak.
Jeden z wieczorów. Przeglądam blogi. Przeczytałam recenzję cudnego miejsca [ KLIK ] na fajnym blogu TasteAway. Kazimierz Dolny. Pomysł na weekend. Pięknie, wygodnie i pysznie.
Dwa słowa z Tatą Bola - decyzja - jedziemy. Za minut 10 rezerwacja zrobiona.
Toż przecież trąbię wszem i wobec, że spontan to super sprawa, że Bolo podróżnik zagorzały, że my takiego nosa mamy...
I tak zaczęła się rzeźna a ja nigdy nie byłam w większym błędzie...

Wyjechaliśmy tuż po drzemce. W super nastrojach, podśpiewując autorską piosenkę, że jedziemy na wycieczkę, bierzemy Bola w teczkę.
Bobek jak zawsze nakręcony, szczęśliwy, pomaga pakować, nosić do auta. 
'Tata! Lalallaaa!' - włącz muzę Tata i śmigamy, jak zawsze...

A dupa jak zawsze.
Ledwo wyjechaliśmy z Wawy, moje podróżnicze, kochające jazdę dziecko zaczęło leciutko świrować. Daj to, nie, daj tamto, pić, jeść, nie pić, nie to pić, baw się, śpiewaj, tańcz kaczką, nie, teraz tańcz pingwinem...
Nigdy tak nie było. Bolo wsiadał, jechał i podśpiewywał...
Po 20 minutach już byłam zmęczona i czułam, że jeszcze raz przeprowadzimy zabawę 'pukpuk - kto tam?' i tu Matka wymienia tonę zwierząt choć i tak wiadomo, że zawsze to kaczka przychodzi... czułam, że albo się poryczę albo będę krzyczeć. Bez sensu. 
Ale Jęczybuła nie odpuszczała, uatrakcyjniła grę, bo wcale tym razem nie przyszła kaczka tylko gąska. 
A kaczka szła tuż za nią... <ściana>

Trasa - koszmar. Nasz ukochany śmigacz z obniżonym, twardym zawieszeniem siekał mi nerki i kręgosłup.
[bo fotele kubełkowe, Proszę Państwa, są z przodu a nie tam gdzie siedzą dzieci, zwierzęta i cały plebs czyli z tyłu, na Boga..]
Dziura na dziurze, koleiny, rowy, wąsko, ciasno, cała masa traktorków i innych udupiaczy podróży.
Ja zirytowana to i Bobek wnerwiony, on wnerwiony, żona marudząca, to i Ojciec wnerwiony. 
W aucie jedna wielka bomba czekająca na wybuch. Kłótnia i krzyki wisiały w powietrzu.

Ale przecież my podróże kochamy. Zaraz dojedziemy, będzie nowe miejsce, nowe emocje, nowi ludzie... Będzie super przecież!
Wjechaliśmy do Kazimierza. Tknęło mnie, że jest jakoś inaczej niż pamiętam... 
Ale, ale, fochy na bok.
Hotel.

Największa porażka moich wyborów od czasów urodzenia się Bolka.
I proszę pamiętajcie - to moja subiektywna, wnerwiona, umordowana opinia.
I cokolwiek napiszę dalej - hotel nic a nic nie zawinił.
Zawiniła moja [nie]zdolność oceny potencjalnej sytuacji.

A sytuacja była taka. Maleńki hotelik. Wszystko skupione, zero przestrzeni. Przemiła obsługa.
Pyszne jedzenie. Pięknie urządzony. Klimat i wypas. Mały basen.
Dla nas tragedia.
Bolo dostał joba. Ale o tym za chwilę.

Pani zaprowadziła nas do przygotowanego pokoju. Na piętrze. Pokój piękny. W pokoju ... wanna...
Marzenie. Dla pary.
Zapaliła mi się żarówka w główce - a co będzie wieczorem? Bolo pójdzie spać ok 21 i co dalej? Będziemy leżeć obok niego? 
Przecież nie zostawię 2 latka w pokoju w obcym miejscu chociażby żeby zejść na kawę.
Może zostać jedno z nas, a potem zamiana. No piękne spędzenie wieczoru razem...
I pytam Panią, może coś z balkonem, z tarasem - bo ja, tłumok, nie sprawdziłam czy w ogóle taka opcja jest.
No więc nie ma. Możemy dostać pokój wychodzący bezpośrednio na ogród. Tak, bierzemy.
To była jedyna słuszna decyzja tego dnia.
Niestety pokój nie był już tak piękny, był raczej mocno brzydki, śmierdział wilgocią, miał łazienkę z drzwiami 'na abyaby' 30 cm od łóżka. Gdy ktoś spuszczał wodę na górze, my o tym doskonale wiedzieliśmy...
Hotel ma 4 gwiazdki, myślę, że ten pokój nie wchodzi w skład oceny...

Ale zaznaczam. Wybór był nasz. Wybraliśmy jako taką wolność wieczorem w zamian za wystrój i wygody.

Zaczęliśmy od basenu. Było już dość późno a Bolo miał obiecane pływanie. Szykował się na nie pół dnia, sam pakował rynsztunek, który zresztą bez dwóch zdań założył [mimo, że tłumaczyliśmy, że nie trzeba wszystkiego na raz..] i pomaszerował do wody. Ta godzina spędzona na basenie, z Bobkiem z rozkosznie  wykrzywioną okularami twarzą, w  [za]wielkich motylkach, w 'butach do pływania' to był jedyny promyk całego wyjazdu. Było przesuper. Ale. Ale woda była lodowata. Ale nie było płytkiego zejścia dla dziecka.
W ogóle nic nie było dla dziecka bo przestrzeni też żadnej nie było.
Ot, proste, nie robione z myślą o dzieciach - kumasz Kredka???
Zakumałam. Za późno. Bo potem było tylko gorzej.

Obiad. TasteAway zachwala u siebie dania. Zamówiłam dokładnie to co polecali. Pierogi z boczniakiem i orzechami i zalewajkę. I co? 
Nie mam pojęcia jak to wszystko smakowało. Nie pamiętam, że jadłam.
Bo Dwulatek postanowił rozwinąć dwulatkowe skrzydła i odstawić taką manianę jakiej nigdy jeszcze nie doznaliśmy.
Walił sztućcami w metalowy stół, ściągał ze stołu co się dało, klinował się w krześle, uderzał krzesłem o stół, ciągnął, szurał, stukał, biegał, zaczepiał, a co najgorsze - nie mówił, a ciągle krzyczał!

Tu dwa słowa o naszych przekonaniach. Oboje, z Tatą Bola uważamy, że wcale a wcale nie jest tak, że dziecku wszystko i wszędzie wolno. Nie należę do tych oburzonych mam, które twierdzą, że dziecko ma swoje prawa [ bo ma ale jak wszystko i te prawa mają swoje granice ] i wolno mu krzyczeć np. w restauracji. Nie. Wręcz przeciwnie. Są miejsca do tego przeznaczone, gdzie reszta gości musi się z tym liczyć, że będzie głośno, będzie harmider, że po prostu będą dzieci. Są tez miejsca z założenia 'dziciorofree' i Panie, dzięki Ci za nie... Szanujmy je i respektujmy...
Bo i ja, gdy idę z Tatą Bola na kolację nie chcę aby w tym czasie jakiś Kurdupel biegał obok naszego stołu, aby krzyczał, aby płakał, aby zawracał wszystkim gitarę. 
Nie tylko dzieciom mnóstwo się należy ale i dorosłym też. Chociaż kapeczka. W tym czas bez 'nich'.
Do tej pory było tak, że nawet jeśli zabieraliśmy Bola w jakieś bardziej 'dorosłe' miejsce to chłopina kumał bazę, a my pękaliśmy z dumy i łechtaliśmy własne ego - ach jak my go fajnie nauczyliśmy, ach jak on super rozumie, och jak potrafi się zachować...
A dupa. Tu nie potrafił a raczej pokazał się wszystkim jako rozwydrzony dzieciak, którego sama bym nie lubiła gdyby nie był mój. I widziałam siebie, taką jak te inne osoby, siedzącą z boku i rzucającą samej sobie piorunujące spojrzenia. Prawie słyszałam jak głośno krytykuję... tyle, że samą siebie i swoje dziecko.
Ewentualnie byłoby mi, samej siebie, żal...
Było nam wstyd. Było nam źle. Wiedzieliśmy, że przeszkadzamy. 
Wiedzieliśmy, że komuś psujemy randkę, rocznicę, urlop...
To nie było z naszej strony w porządku. 

I tak, aby zminimalizować te szkody, stawaliśmy na głowie aby tego Jazgota ujarzmić.
I znowu. A dupa...
Im bardziej się staraliśmy tym jazda była większa.
Poszedł do kelnera i sam zamówił lody. Ok. Na lody czekaliśmy godzinę [tu mały minus, bo tak jak rozumiem, że piękne dania slowfood wymagają długich przygotowań tak nałożenie dwóch gałek lodów do pucharka i wrzucenie na nie trzech malin nie musi chyba trwać 60 minut...]
Jak opisać co się działo przez tę godzinę?
Hałas, wrzaski, walenie czym i o co popadnie, wymyślanie głupot typu, że wejdzie do cudzego auta, że będzie siedział na cudzych rowerach, że zaprowadzi Pana Kelnera 'na basen', żeby się z nim bawił...
Koszmar... Ludzie starali się odsunąć od nas jak najdalej [nie dziwię się!] ale się nie udawało.
Ten huragan był wszędzie! A my, jak te młotki, lataliśmy za nim, tłumaczyliśmy, pokazywaliśmy, wymyślaliśmy zajęcia... Co jakiś czas chowaliśmy twarz w ramię i bezgłośnie acz siarczyście klęliśmy. 

Nadal jednak wierzyliśmy, że to chwilowe, że wszystko będzie jak zawsze, czyli fajnie, na luzie z bananami na twarzach.
Wybraliśmy się na spacer. 
Ciasno, tłoczno, uliczki zawalone samochodami, rowerami, brudno. Śmierdzi.
Cała chmara 'artystów' zaczepiających nas: daj na kiełbasę, daj na herbatę, daj na fajka, daj na piwo...
[w Wawie, nie zdarzyło mi się jeszcze żeby menel zaczepił o cokolwiek gdy byłam z dzieckiem...]
Ok, byle wyjść z rynku, byle wyjść z tłumu, dojdziemy do Wisły, będzie zachód słońca, trawa, woda, cud miód...
A dupa.
Spacer polegał na gonieniu rozszalałego Bola, który jakby usilnie starał się zrobić sobie krzywdę. 
Nie pamiętam nic ze spaceru oprócz dziur, murów, skarp, samochodów, psów i leżących pijanych ludzi.

Wróciliśmy. Bolo się słaniał ze zmęczenia. My też. Godzina 21. Poszedł spać.
Tu okazało się, że serio dzięki bogu wzięliśmy ten paskudny pokój, bo zostawiliśmy otwarte do niego drzwi a sami zasiedliśmy na zewnątrz. Kawa. Sernik. Szarlotka. Pyszne! Pierwszy świadomy smak od rana...
Ale byliśmy tak zmordowani, że ani na chwilę nie czuliśmy żadnego 'klimatu'. Intuicja podpowiadała mi żeby zapakować śpiocha do auta i wracać. Jednak pomysł wydawał się na tyle głupawy, że dałam się przekonać Tacie Wiecznemu Optymiście, że 'jutro' już będzie dobrze...
[pozor! po to, Babo, masz intuicję żeby z niej korzystać! - to notka do mnie gdy znowu dostanę amnezji i wpadnę na pomysł, że na Kaukazie, w listopadzie może być fajnie...]

Noc. Chłopaki spali. Ja nie. Budzili mnie wszyscy wracający z knajp goście. Nie byli specjalnie głośni ale słychać było każde słowo, każdy 'zdejmowany but'. W dodatku ta toaleta tuż przy łóżku z niedomykającymi się drzwiami i co 2 minuty spuszczana woda...

Bolo wstał o 6.30. Nasz dramat się ciągnął. Bo weź tu człowieku utrzymaj Kurdupla w czterech ścianach jak jest 'na wycieczce'... Z drugiej strony pora straszna, ludzie mają urlopy, wczasy - chcą się wyspać! 
A ten lata po ogrodzie, drze się, woła nas tak jakbyśmy byli sto metrów a nie 3 cm od niego...
Śniadanie od 8. Byle dotrzymać i polecimy na spacer, wybiega się, innym damy spokój.
Zanim nastała ósma ja byłam bliska płaczu a Tata Bola bliski stwierdzenia, że 'opuszcza to pomieszczenie'...
Sytuacja z obiadu powtórzyła się ze dwojoną siłą... Nawet nie mam słów by to opisać. Nie wiem co jadałam. Chyba jajecznicę...
Po śniadaniu szybka decyzja. Spadamy. Zmywamy się w trybie ASAP! Nie wytrzymamy ani chwilki dłużej.
Niech już ten koszmar się kończy. Szczęśliwie Tata Bola znalazł trasę alternatywną, wprawdzie dłuższą ale nie wybijającą mi nerek a Bolo zapięty w swoim brumie zaczął wracać do normy...
Żadne z nas, łącznie z Małym, nie cieszyło się jeszcze tak mocno z powrotu do domu.

Podsumowując. Dałam dupy.
Wszystko było pomyślane źle a raczej niepomyślane.
Spontan tak, ale nie z Dwulatkiem.
Miejsce tak ale na randkę, na rocznicę, na 'sztukę wypoczynku'.
Tym samym przepraszamy wszystkich, którym tę sztukę zamieniliśmy w sztukę przetrwania i dziękujemy, że nikt nam wprost nie zwrócił uwagi... może dlatego, że naprawdę się staraliśmy.
Kazimierz - paskudny. Nudny. Brudny. Ciasny. Brzydki. 
Kolejne błędy - nie w sezonie. Nie na weekend. Nie do kamaralnego, klimatycznego miejsca. 
Jak mantrę powtórzę - nie  z Dwulatkiem. 
Nie pchać się z Nim tam, gdzie z założenia ma być spokój, cisza, relaks. Bo raz, że innym, którzy przecież do tego odpoczynku mają prawo, psujemy pobyt, dwa, psujemy go sobie wiecznym upominaniem, pilnowaniem, i poczuciem, że się przeszkadza...
I jeszcze złota myśl - Kredko - możesz myśleć, że z reguły nie doceniasz Dzieciora więc jak zawsze wszystko się fajnie uda - a dupa. Tym razem go przeceniłaś. I to nie jego wina a twoja.
Nie wina hotelu. Nawet nie wina miasta. Błąd wyboru. Błąd oceny.
Bo wynudzone, trzymane non stop w ryzach dziecko, szczególnie tak mobilne i ciekawe świata jak Dwójkowicz prędzej,czy później dostanie w takim miejscu kociokwiku a Ty razem z nim.
I co z tego, że 'Bolo zawsze tak pięknie podróżuje, tak fajnie się zachowuje, taki z niego czaruś, tyle rozumie...'
A dupa. 
Jak widać nie zawsze.

[ A dziś byliśmy w teatrze. My i jeszcze dwójka dwulatkowców. Ale o tym opowiem za dni niewiele...]