Po kilku latach 'darów jesieni' słabo mi się robiło przy każdym odbijanym liściu, kasztanowym ludziku i koralach z jarzębiny...
Kosze z obowiązkowym jabłkiem, gruszką i śliwką, plastelinowe grzybki czy wydzieranki muchomorki....
Nie znosiłam 'darów jesieni' niemal tak mocno jak 'Darów Losu'.
Niechęć ta zakorzeniła mi się tak bardzo, że gdy Dziadzia napisał smsa nieznoszącego sprzeciwu 'Idziemy zbierać kasztany na Alei Kasztanowej' szlag mnie trafił, że to nie czasy PRLu kiedy to nazwy były tylko nazwami ulic, niemającymi nic wspólnego z ich charakterystyką.
No i kij, mamy Aleję Kasztanową, mamy jesień, mamy pilnego ucznia - Dziadka, trzeba iść po 'dary jesieni'.
Poszłam żem z fochem i w wysokich butach. Tak na przekór, że ja zbierać nie będę!
Bolo po wielu dniach postu biegowego [gile, szczepienia i inne pierdoły wieku dziecięcego] wystartował jak z procy i stanął wryty.
Ani kroku dalej. Ryczeć się chce.
Okazało się, że podłoże pełne kasztanowych skorupek to jest czyste z zło, po którym nie da się chodzić.
Moja frustracja sięgnęła zenitu. Chryste, zbieraj dary i spadamy do domu!
Gadaliśmy mu o tych kasztanach pół popołudnia. A na miejscu, na zakichanej Alei Kasztanowej ani pół kasztana. Wszystko pozbierane!
Wyobraziłam sobie te wszystkie domy, w których teraz zblazowani rodzice montują wykałaczki i zapałki w 'darach jesieni' i ciarki me plecy przebiegły.
Szczęście w nieszczęściu, zerwał się wielki wiatr i nowe kasztany postrącał.
Czy któryś walnął w głowę Bola? Albo Tatę Bola? Dziadzia może?
Nie. Oczywiście na Matkę atak przepuściły jesienne wredoty, co rozbawiło setnie męskie grono...
Potem już poszło. Podłoże ze skorupek okazało się extra. Każdy nowy, zdobyty kasztan okraszony był okrzykami 'Hujaaa! Szaszan!' a chłopaki z trzech pokoleń prześcigali się kto więcej uzbiera.
[musieliśmy tłumaczyć Dziadzi dobitnie, że to nie znaczy Chu*a Szatan!...ale nie wyglądał na przekonanego...]
Przyznaję, było fajniej niż 'pamiętam' z czasów zawodowych, jednak nadal twierdzę, że 'dary jesieni' są wnerwiające.
Ot, takie dary losu dla rodzica. Nie uciekniesz... Teraz czekać tylko aż Dziadzia nakaże wyprawę na żołędzie...Nie idę.
Jako pierwsi, 'najpierwsi' macie okazję, wspólnie z nami zapoznać się z nową kolekcją Pan Pantaloni.
Część z Was wie, że były 3 marki, na których nowości czekałam z zapartym tchem.
Pan Pantaloni to jedna z nich. Resztę pokażemy sukcesywnie.
Zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać ale miałam wielką nadzieje, że przede wszystkim wymyślą i stworzą jesienno-zimową wersję letnich pantalonów, w których, słowo daję, przechodziliśmy 3/4 lata.
[KLIK]
[Tu kłania się jakość. Mimo, że pantalony 'zachodzone i zaprane' na śmierć mają się nadal doskonale.]
I tak się stało!
To jest pierwsza z dwóch rzeczy w ich kolekcji, na którą chcę zwrócić szczególną uwagę.
Krój pantalonów - genialny. Jak poprzednio.
4 wersje kolorystyczne. Dla nas żółto - kasztanowe to must have.
Regulacja w pasie [gumka + guziczki] bardzo, bardzo ważne, szczególnie dla 'chudych dupek'.
No i największa 'afera' to materiał, a raczej materiały. Spodnie są naprawdę grube. Naprawdę bardzo grube! Jednocześnie zupełnie miękkie. Na miziakowej podszewce, 'masywne' ale zupełnie nie krępują ruchów.
To portki idealne na jesiennie chłody ale i zimowe spacery. Jak włożymy pod nie rajty to i na mrozy. Słowo.
Wiem już [co zresztą sprawdziliśmy], że tak jak wersja letnia, tak wersja zimowa sprawdzi się genialnie na zimnych placach zabaw, na ziębiących tyłki zjeżdżalniach, w chłodnych piaskownicach.
Wiem, że pupsztyl, nerki, i reszta portkowej zawartości będzie chroniona.
Zupełnie szczerze uważam, że para takich pantalonów w szafie Kurdupli zmieni, i bardzo ułatwi nam życie.
Nam - Matulom.
Druga rzecz to kamizelka.
Po pierwsze ogromnie podoba mi się wybór kolorów.
'Nasz' ciepły żółty, amarantowy i szary.
Cała kolekcja jest zaprojektowana tak, że poszczególne elementy, niezależnie od kolorów, możemy łączyć ze sobą i zawsze będzie czad.
Początkowo do żółtych pantalonów chciałam szarą kamizelkę. ALE.
Nie dość, że żółty bardzo do mnie przemawia w Bola garderobie to przecież nie będzie tych ciuchów zawsze nosił razem, będziemy je zestawiać z innymi spodniami, innymi kurtkami czy bluzami.
Chciałam żółtą i już. I dopiero wtedy dowiedziałam się, że jest dwustronna!
Zero dalszych wątpliwości. Żółta lub szara na życzenie.
A potem mocno zdziwiłam się, że żółty z żółtym właśnie wygląda super.
Wśród otaczających nas kasztanowych klimatów - nie mogłam się na Bolka napatrzeć.
Uwielbiam.
Podsumowując kamizelkę - jest na ciepłym polarze ale nie jest gruba, Bolo nie wygląda w niej jak truck-driver... Uszy wiadomo... zawsze ujmują, te są nienachalne, ot taki myk, który wywołuje błogi uśmiech na twarzach mijających nas osób.
Kaptur, gruby suwak, dwustronność [szczególnie praktyczna na wyprawach z przygodą - 'Mamo! Upaprałem się!' - a Wy macie przed sobą jeszcze wizytę u dentysty...].
Bardzo przemyślane ciuchy.
Ale w końcu cóż się dziwić, skoro projektuje je Mama Dwulatka...
Zestaw ten, niezależnie czy noszony razem czy osobno będzie mocnym punktem naszych jesiennych wychodnych. Jest jednym z tych dobrych 'systemów', praktyczność +10 a oko dorosłego i ciałko Dzieciora uradowane. Dla mnie niezwykle ważne połączenie.
Nowa kolekcja PanPantaloni w sklepie już jutro [30.09.2013] a tymczasem pokażę Wam jeszcze wersję bardziej dziewczęcą - w jakiej szaleje po spacerniakach Mila...
[Bolo ma na sobie czarną bluzę też od PanPantaloni. Bluzy będą czarne i malinowe. Gładkie, mięsiste, oversize - nie widziałam nigdzie bluz tego typu, nigdzie.]
