nieKLOCKOWY post 4

Pod koniec października Bolo miał katar.
Kilka dni, na wszelki wypadek zamówiłam wizytę domową.
Pani przyjechała, osłuchała, pobadała i oznajmiła: sól do nosa, nawilżać powietrze.
Zgarnęła 250zł.
Po 3 dniach zero poprawy, gile żółte.
Wizyta domowa. Sól, nawilżać, dużo picia. 'Teraz to każde dziecko tak ma...'
250zł.
Po 2 dniach pogorszenie, w nocy wysoka temperatura, kaszel.
Jedziemy do przychodni. Sól, nawilżać, syropek.
Tego samego dnia coraz gorzej, wizyta domowa. Skierowanie do szpitala.
Jedziemy na Litewską.
Tłum dzieci pokładających się po kątach. Jeden lekarz robiący 20 minutowe przerwy między pacjentami bo jak oznajmia co chwilę na korytarzu: 'on jest sam!'
Po 3 godzinach wchodzimy do gabinetu, dziecko półprzytomne. Lekarz nawet na nas nie spojrzy.
'Rozebrać!'
Bada Bola tak, że Mały dostaje spazmów ze strachu, nie pozwalają mi do niego podejść.
'Na RTG!'
Ubieram dziecko, ciemnymi korytarzami szukamy pracowni rtg.
Nikogo.
Pukamy, dzwonimy. Jesteśmy w szpitalu już 4 godziny. Po 40 minutach przychodzi pan z kanapką w ręku.
Proszę żebyśmy to zrobili powoli, na spokojnie, że Mały już dużo przeszedł, Pan patrzy na mnie jak na kosmitkę, prycha i rzuca na dziecko worek z piachem.
Bolo ze strachu nie może oddychać.
Mi się otwiera nóż w kieszeni, zaraz będę płakać z bezsilności.
Koniec. Kiedy wyniki? 'Nooo może za 30 minut a może za 30 godzin, czekać'
Czekamy, karmimy Małego na parapecie, któregoś piętra.
Czekamy.
Jest z nami Babcia Bola, aktorka. Wkracza do akcji, pielęgniarki ją rozpoznają, zaraz mamy wejść. Nic mnie już nie obchodzi jak to jest załatwione.
Lekarz na nas nie patrzy, coś pisze. Pytam co jest mojemu dziecku - 'wszystko będzie napisane!'
Czy dostanie antybiotyk? - 'nie, to nie jest na antybiotyk'
Pielęgniarka podaje mu syrop w strzykawce, Mały się krztusi. Wkłada mu czopek w taki sposób, że pojawia się krew a Bolo wyje. Wymiotuje ten syrop na podłogę.
Pielęgniarka dzwoni do salowej: 'Wyrzygało się, histeryka mamy'.
Wychodzimy, że szpitala z papierem na którym napisane jest 'zmiany w płucach' i zaleceniem wizyty rano w przychodni.
Kolejna straszna noc. Rano Lekarka w przychodni zamiast zająć się Bolem robi aferę, że dziecko z zapaleniem płuc odesłane ze szpitala. Mały trzęsie się już non stop. Kolejne badanie.
Ona antybiotyku nie poda skoro tylu lekarzy nie podało.
Przyjść kolejnego dnia rano.
Przychodzimy. Inna lekarka bezdyskusyjnie kieruje nas do szpitala. Na Litewską.
Jedziemy. Wita nas tekst: 'ale wczoraj tu byliście!'.
Lekarz nie bada Bola, nie podaje mu żadnych leków.
Oznajmia, że i tak miejsc nie mają.
Ja już płaczę i krzyczę. W końcu dzwoni na Madalińskiego czy mi Bola zobaczą.
Jedziemy. Zostajemy.
Dwa tygodnie, 7 lekarzy, roczne dziecko z zapaleniem płuc bez leczenia ze spychaną odpowiedzialnością.

4 dni temu Bolo wstał z kaszlem.
Po południu już gorączka i widoczne gołym okiem chore dziecko.
Jedziemy do przychodni.
Pani bada. Ledwo zagląda do buzi. Oznajmia: sól, nawilżać, syropek. 'Teraz wszystkie tak mają...'
Noc - bardzo wysoka gorączka, szczekający kaszel.
Jedziemy do lekarza. 
Pani doktor bada z miną 'jest źle'.
Pytam się czy dostanie antybiotyk bo panicznie boję się powtórki z jesieni.
'Zobaczymy, zobaczymy...'
'Czy to zapalenie krtani' - 'A wie Pani ze chyba tak!'
Sugeruje szpital. Pytam się czy dziecko jest w stanie tak ciężkim żeby od razu, bez próby podjęcia leczenia w domu kierować go tam. No nie.
Więc ja proszę o recepty.
Nie da. Najpierw zobaczy czy 'JA nauczę się OBSŁUGI!! nebulizatora'
Nie wierzę w to co słyszę. Nie puści nas bez inhalacji na miejscu.
Bolo zmęczony, chory, przerażony. Mówię, że za 15 minut zrobimy to w domu, na spokojnie.
Nie. Ona ma wątpliwości....
Inhalacja - 4 dorosłe osoby trzymają mi dziecko siłą. Mały wyrywa się i krzyczy niemiłosiernie.
Płacze tak mocno, że się krztusi, oczy wielkie patrzą w moje - szukają zrozumienia.
Serce na milion kawałków. Tak trzeba Synku, to Ci pomoże Maleńki.
Maska na twarzy, głośna maszyna. Bolo się trzęsie, wyje.
Zaszczute zwierzątko.
Mówię, że to bez sensu, że on jest przecież chory bardzo, że nie wolno tak.
Pani mówi: 'no najwyżej się przeinhaluje' - śmiech.
Puszczają mi nerwy, zabieram dziecko na ręce. Już go im nie oddam.
Nie wyrażam zgody. Koniec. 
To ja znam swoje dziecko. 
To ja wiem jak to zrobić.
I jestem pewna, że siłowe rozwiązanie w takim stanie nie ma sensu.
Wysyłają nas na korytarz z informacją, że jestem niedojrzałą histeryczką.
Czekamy. Mały totalnie rozwalony, płaczę, pokłada się, drży, kaszle, pluje, ciągnie mnie za rękę, żeby iść 'papa'. Gdy widzi fartuch wpada w spazmy krzycząc 'NIE!'
Czekamy. Czekamy z chorym, wystraszonym dzieckiem na tą cholerną receptę.
Mąż nie wytrzymuje. Wchodzi z impetem do gabinetu. Słyszę krzyki.
Po chwili nas woła.
Pani 'doktor' informuje mnie, że cytuję: 'jesteśmy rodzicami którzy nie mają czasu!!! dla swojego dziecka skoro nie mogą poczekać w tak miłym miejscu parę minut'
Staram się nie krzyczeć bo mam maleńkie, wystraszone zwierzątko na rękach.
Jakim prawem, na jakiej postawie mnie oceniasz kobieto???
Mnie??? Matkę, która dla swojego dziecko zrobi absolutnie wszystko??
Jakim prawem???
Ona ma wątpliwości czy ja inhalacje mu zrobię bo 'ledwo popiszczy a ja już odpuszczam'
W głowie przysięgam sobie, że później, jak Bolo wyzdrowieje nie zapomnę, że wrócę ...
Pani wypisuje receptę 30 minut, Mały się słania, chrypi przeraźliwie.
Lekarka wystawia profesjonalną diagnozę: 'On tak charczy to bardzo niedobrze, jest gorzej niż jak przyjechaliście!
A on charczy bo ma chorą krtań Kretynko i płakał przez ostatnie 3 godziny!
Bo krzyczał w rozpaczy Idiotko, wył z przerażenia!
I nadal płacze, nadal panicznie boi się choćby jej spojrzenia.
'Proszę mi dać w tej chwili receptę. Natychmiast!'
Pani głupawo się uśmiecha i w żółwim tempie nadal stuka w komputer.
Gdy wychodzimy żegna nas słowami: 'To Pani musi zrobić tak żeby się nas tak nie bał, to Pani wina ta cała sytuacja, a beksa widzę ma po kim być histerykiem...'

W mordę nie dałam. A powinnam.

Wiem, że nic nie zmienię, wiem, że jak wszędzie są tacy i tacy ludzie. Wiem.
Jednak pytam się wszystkich pediatrów, którzy traktują małe dzieci jak przedmioty.
Kto Wam kazał robić taką specjalizację???
Nie lepiej było leczyć oczy, nogi, dupy dorosłych???
Jakim prawem badacie te chore małe ludziki tak pobieżnie, brutalnie, z zerowym podejściem?
Jakim prawem, głupotą, niekompetencją, lenistwem narażacie te maleństwa na tyle cierpień, na takie ciężkie traumy?
Jakim prawem ocenicie Matki, które jedyne czego chcą to pomóc swoim dzieciom???
Jakim prawem obrażacie: beska, histeryk, panikarz, cykor....półtoraroczne dziecko?
Dlaczego nie wykonujecie swojej pracy a jedynie uprawiacie spychologię, dlaczego zamiast leczyć i pomagać komplikujecie, stwarzacie absurdalne sytuacje, idiotycznie niepotrzebne cierpienia?
Dlaczego nie macie szacunku do chorego, szczególnie chorego dziecka?
Dlaczego ich Matki traktujecie jak wroga?
Dlaczego nie potraficie diagnozować, dlaczego wiecznie jesteście niepewni postępowania, dlaczego podważacie swoje zdania na lewo i prawo jednocześnie nie mając swojego?
Dlaczego to zawsze musi być walka? Wojna?

I chciałabym powiedzieć 'wara od niego!!!'
A nie mogę. Bo jesteśmy zależni od tych ludzi, bo Bola zdrowie jest zależne od tych ludzi.
A raczej 'niezdrowie'...

I chore jest to, że człowiek się modli, żeby trafić choć raz na tego lekarza co świadomie wybrał specjalizację, tego który nie nienawidzi swojej pracy.
Tego, który ma do dziecka i rodziców szacunek.

Na koniec - na Madalińskiego jest Anioł. Pani Ordynator z CMiD.
Każdego małego pacjenta bada sama. Nadzoruje, zaprasza rodziców na spokojne, długie rozmowy.
Bolo ani razu nie płakał przy żadnym badaniu z nią, zastrzyki, wenflony, kroplówki, czopki, syropy...
Wszystko się da, tylko trzeba być Człowiekiem i innych traktować jak Ludzi.