Tamta, z Jasnej Góry...

Matko, nie staraj się być Tą z Jasnej Góry!

Wieczór. Wychodne Matul. Pięć 'nas' zerwanych ze smyczy. Winko. Dobre jedzenie. Żadnego limitu czasowego byle 'się zmieścić' do rana. Logistyka przedsięwzięcia zajęła miesiące. Wreszcie jest. Wysokie buty, długie rzęsy i tam gdzie bozia lub silna wola dała, wreszcie coś obcisłego i to nie z dresówki.
Po paru śmiechach i podnieceniu jak za czasów studiów ustalamy: Nie gadamy o Dzieciorach!
Po pierwszej lampce wina jedna mówi zbyt cicho, ze zbyt spuszczoną głową:
'Dziewczyny.... co ze mnie za Matka...'

Znacie? Ile razy to mówiłyście? Ile razy pomyślałyście? Ile razy płakałyście?

Posłuchajcie dalej.

Dziecko chore. Musi, nie ma siły, musi przyjąć lekarstwo. Ma być podane w soku. Może być w ulubionym soku. Małe zanurzyło język i oznajmiło, że nie wypije.
No cóż. Nie może być lekko. Mama prosi, tłumaczy. Nie i nie. Godzina, dwie. Rodzice mają jasno powiedziane, albo leki w domu albo szpital. Wysoka stawka.
Do próśb, tłumaczeń dołącza Tata. Nie i nie. Zaczynają się szlochy, płacze, przechodzą w histerię.
Próbują zabawą, że Misiek też wypije, próbują obietnicą nagrody, groźbą kary, czują, że nie tędy droga ale bezsilność i strach bierze górę. Nie i nie. Ryk i dramat. Trwa to już 3 godziny. Tata zaczyna pokrzykiwać, Mama płakać. Musisz dziecko, MUSISZ!
Nie! Spazmy. Odpuszczają. Za godzinę to samo. Całość trwa już pół dnia. Wszyscy są wykończeni.
Próbują siłą. Sok się rozlewa... Ojciec nie wytrzymuje. Impuls, wściekłość, nerwy biorą górę i wylewa sok dziecku na głową. i wychodzi. 
Matka czuje, że zaraz zwariuje. Trudno. Jedziemy do szpitala. Będzie dożylnie. Zdrowie najważniejsze.
Nalewa sobie soku. Chce jej się pić.
I...
Dzwoni do męża: 'Słuchaj... Wracaj... ten sok jest zepsuty!'

Co ze mnie za Matka? Co ze mnie za Ojciec???

Jedna skończyła natychmiast zaczęła druga.
'Pięć nocy nie spał. Pięć nocy nie spał nawet 20 minut pod rząd. Bolało mnie wszystko, oczy, głowa, mięśnie. Gdy słyszałam, że znowu się budzi, że znowu mnie budzi, że znowu i znowu - płakałam. Tata na wyjeździe. Byłam sama. Szósta noc. Nie pamiętam jak zasnęłam. Chyba ze zmęczenia po prostu straciłam przytomność. Ryk. Znowu. Podeszłam do Małego , wzięłam go na ręce i kapiąc mu łzami na buzię powiedziałam: "Niech Cię szlag trafi!".
Jak tylko to powiedziałam na głos, usłyszałam swoje słowa, myślałam, że umrę. Jak mogłam!? Jak mogło to wyjść z moich ust! Kocham go tak mocno, że nie da się opisać słowami, zresztą wiecie... A powiedziałam, żeby go szlag trafił... To było prawie dwa lata temu. A ja nadal czuję się jak ściera, nadal go przepraszam... Powiedzcie mi: "Co ze MNIE! za Matka..."'

A ja... zaczęła trzecia.

Dziecko nie chciało jeść ani pić od kilku dni. Matka poiła małego strzykawką, po 2 ml. Sprawdzała ciemiączko, oczy, pieluchę. Non stop. Groziło odwodnienie. Lekarze kazali robić cokolwiek, byle piło. Geneza problemu nieznana bo Małe zdrowe. Czasem gdy wypił 20 ml mleka Matka szła przyklęknąć i podziękować niebiosom. Stres, nerwy. Umordowanie. Nadszedł dzień gdy dziecko nie wypiło ani pół mililitra wody. Decyzja - jedziemy do szpitala, nie ma siły. Pojechali. Małego przebadano wszerz i wzdłuż, nawodniono, dziecko zdrowe, wracacie do domu, jeśli akcja się powtórzy - wrócicie. Pojechali do domu z jakimś uczuciem ulgi. Wyciszyło się w domu. Godzina 22. Mały wypił 150 ml mleka! Matka i Ojciec aż zatańczyli. Ona w biegu zerknęła w lustro i zobaczyła starą kobietę z żółtymi worami pod oczami. Nieważne! Ważne, że mleko jest brzuszku. Tata poszedł do garażu. To jego sposób na relaks. Mama miała przewinąć Młodego i iść wreszcie spać. Położyła radosne dziecko na przewijaku i zabrała się za zmianę pieluchy. Pechowa sprawa - małe wysmarowane aż po pachy. Postanowiła, że jednak potrzebna jest kąpiel. Musi zadzwonić po męża żeby jej pomógł, ona już wysiada. Gdzie jest telefon? W torbie, pół metra od niej i od przewijaka. 
Sięgnęła, odwracając się i robiąc krok do tyłu. Nagle usłyszała głuche uderzenie. I straszliwy płacz.
Jej dziecko, 3 miesięczne dziecko spadło. Spadło z 1,5 metra. Jak? Przecież to był ułamek sekundy a ona wcale go nie zostawiła samego?? Podniosła natychmiast syna, całego w kupie, wyjącego w niebogłosy i zadzwoniła po karetkę. Dopiero potem do męża. Gdy on zapytał: 'Żyje?' - ona myślała, że sama umiera. Znowu zadzwoniła, drąc się, gdzie na boga jest ta karetka. Cały czas tuląc płaczące dziecko. Usłyszała: 'Słyszę, że płaczę, to dobrze, proszę się uspokoić, wszystko będzie dobrze' Potem jak we śnie, karetka, szybkie badanie w domu, zabranie dziecka do szpitala, ona z małym, Tata autem za nimi. 
Prześwietlenia, usg, badania.  
O 3 w nocy wyszli do domu z niedraśniętym synem. 
To było ponad rok temu a Ona nadal płacze gdy nam to opowiada. 
Dziewczyny! Przecież ja nigdy go nie zostawiam samego! Co ze mnie za Matka???

Słuchajcie co ja zrobiłam... Czwarta też chce opowiedzieć...

Przyszli goście. Było super! Dzieciaków gromada, wszyscy się bawią. Mały przeszczęśliwy.
Naprawdę fajne popołudnie. Jeszcze w trakcie pobytu gości starsze dziewczynki pomogły w kąpaniu Małego. Młody się wychlapał i wybawił za wszystkie czasy. Przebrany w nocnego bodziaka, gotowy do spania. Gdy goście wyszli  - butla, bajka i spać. Ale nie! Dziecko zaczęło strasznie marudzić, płakać. Wiadomo, emocje, przeżycia. Mama tuli, śpiewa, wycisza. Mały zasypia na jej rękach. gdy odkłada go do łóżeczka wrzask jakby go żywcem przypalano. I tak sto razy, i tak od dwóch godzin. Irytacja Matki, umęczenie dziecka. Może go coś boli? Ale nie, na rękach, z głową na ramieniu Mamy zasypia w sekundę. W łóżku histeria. Kolejne godziny mijają. Oboje przysypiają na siedząco. Mija noc, na płaczu, coraz też częstszym popłakiwaniu Małego przez sen. Coś jest nie tak. Ale co? Śpij wreszcie! Proszę! Daj mi godzinkę! Proszę! W końcu Mama nakrzyczała. No krzyknęła ostro, że 'Dzieciaku! Nie możesz spać mi na rękach przez osiem godzin! Do łóżka. trudno, popłaczesz i zaśniesz'. Nie zasnął. Płakał bardziej i bardziej.
Nad ranem umęczona straszliwie mama przewija syna. Rozpina bodziaka...
I....
Dziecko ma pocięte plecy. Rany. Otarcia. 
Jeden ze starszych chłopców, gości, dla żartu wrzucił Małemu herbatnik za koszulkę...
Słuchajcie! Ja tego wytrzymam! Jak mogłam to przeoczyć? Co ze mnie za Matka???

Piąta. 
'Wiecie, że mój ma szytą brodę? No właśnie... Kłamałam, nie wywalił się na podwórku... Byłam ja, był mąż, siedzieliśmy na kanapie, po obu stronach syna. On w środku klęczał sobie i układał puzzle. Przy ławie. Postawiałam kubek. Gruby, ciężki kubek. Tak jak stawiałam sto razy odkąd skończył 4 latka. Nic gorącego. Ot kubek z czymś, nie pamiętam z czym. Nagle Młody wstał, ale nie do końca. Coś się stało, poślizgnął się? Potknął??? Nie wiemy! Po prostu upadł twarzą na ten kubek. A on się rozbił. Tak mocno się robił, że rozciął Małemu brodę. Głęboko na centymetr...W sumie 12 szwów...
Jak to się stało? Przecież ja byłam z jednej strony? Mąż z drugiej? Co z nas za Rodzice???'...

Przypadek, wypadek, zmęczenie, brak snu, bezsilność, złość, irytacja, nerwy, zbiegi okoliczności...
My Matki nie jesteśmy święte, nieomylne, bez wad. Nie jesteśmy bezbłędne. Nie jesteśmy robotami żywiącymi się miłością. Jesteśmy ludźmi. I choć czasem mamy wrażenie, że nadludźmi, to nadal jesteśmy TYLKO i AŻ ludźmi, w których życie wpisane jest popełnianie błędów. Wraz z porodem może i przychodzi intuicja, ogromna siła, wielka miłość i jedyna tak znana na świecie determinacja. 
Ale supermoce nie przychodzą, świętość nie przychodzi, perfekcyjna ocena i nieomylność - nie przychodzi.

Mówimy sobie: ja nigdy! ja zawsze! Staramy się często ponad i więcej. Żeby było bezpieczne. Żeby było szczęśliwe. Żeby było zdrowe. Żeby wiedziało, że je kochamy tą miłością szczególną i wyjątkową.
A potem strzelamy jakiś FUCKUP.
I przeżywamy go miesiącami, latami...
Co ze mnie za Matka...

Matko! Matka z Ciebie zajebista! Bo przeżywasz. Bo wyciągasz wnioski. Bo uczysz się. Bo analizujesz. 
Bo zadusza Cię empatia do dziecka, bo miłość zapiera dech.
I piszę to też do siebie. Bo jedną z Pięciu byłam ja.

I nie chodzi o rozgrzeszenie. Nie chodzi o spowiedź. Chodzi o pogodzenie się z własną niedoskonałością.
Z daniem sobie prawa na potknięcie. 
Nie bądźmy tymi z Jasnej Góry bo to i tak się nie uda. Wolno nam nimi nie być!

------------------------

Posiedziałyśmy, popiłyśmy wino i zjadłyśmy dobrą kolację. Z naszej umowy nie rozmawiania o Dzieciach niby nic nie wyszło. A jednak...
Wysłuchałyśmy się. Nie oceniałyśmy, nie komentowałyśmy. Opowiedziałyśmy swoje historie. 
Często po raz pierwszy...Nie chciałyśmy słyszeć: że nic się nie stało! Bo się stało.
Nie chciałyśmy słyszeć: Jak mogłaś?! Bo to sobie same mówimy, często od lat.
Chciałyśmy jedynie poczuć, że nie tylko my jesteśmy takie nieidealne...i popełniamy błędy.

--------------------------

Wszystkich przypadkowych Czytelników, który tu trafią z przeróżnych podlinkowań proszę o czytanie ze zrozumieniem, o odnoszenie się do meritum a nie do tego 'dlaczego dziecko miało przyjąć leki w soku a nie w strzykawce'... 
Mój post nie jest przyzwoleniem na zaniedbanie, na głupotę, na brak odpowiedzialności i wyobraźni, na krzywdę dziecka, na patologię ani na celowe i świadome doprowadzanie do nieszczęść.
Kto tego nie rozumie proszony jest o opuszczenie tego pomieszczenia.