Podlasie.

Podróżnicy z nas nieźli. W czasach 'przedBolowych' to był nasz sposób na życie.
Zjeździliśmy kawał Europy, bywaliśmy w Kanadzie i Stanach a nawet Indiach.
Mieszkaliśmy w różnych miejscach na świecie, jednak DOM jest tylko w PL.
Odkąd mamy Dzieciora chcemy być w DOMU.
I choć na dniach, miesiącach znowu planujemy wyprawy dalsze, tak nadal wędrujemy po polskich zakamarkach.
Z przyjemnością.

Okazało się, w czerwcu, że nigdy nie zapuściliśmy się na wschód. 
Taki los mojego pokolenia. Jakaś niechęć, żal, niesmak...
Trzeba było to zmienić. O jak dobrze, że trzeba było to zmienić.

Podlasie.
Po ok 3 h jazdy z Wawy coś się nagle zmienia w krajobrazie. Niby nic wielkiego, raczej nie spektakularnego, a jednak mocno zauważalnie. Przestrzenie. Gęste na czarno lasy. 
Drogi jak wyjęte z Toskańskich tras...
To daleka, subiektywna opinia ale od razu przyszło mi na myśl, że Podlasie to taka nasza, polska Toskania... Analogia 'longshot' ale słowo daję, że coś w niej jest.
A Toskanię znamy mocno!

O podlaskich ludziach krążą legendy. 
Że tacy uśmiechnięci, że gościnni, że uczynni...
Prawda to po stokroć!
Ten optymizm, uśmiech z niczego, zagadanie, pogadanki 'przy chlebie'.
W knajpach zero znudzenia pytaniami: 'a co to? a co to znaczy? a jak to się je? a z czego?'
W stosunku do dzieci jakieś nieopisane ciepło.
'I dla Małego to koniecznie kompocik dam!!!'
'A jak czekacie to idźcie za dom, tam koty są, Mały nie będzie się nudził!'
'A Ty Mały Zającu co dziś zjesz?'

LOW.

Kuchnia. Ciężka. Tłusta. Węglowodanowa. I pyszna.
Kartacze, bliny, kołduny, czenaki, przysmaki Dziadka, kiszki ziemniaczane...
Wszędzie ziemiory, tłuszcz, śmietana, mąka...
Cholera, po miesiącu takiej diety ważyłabym pewnie z tonę a aorty zapchane byłby po pachy.
Ale przez tydzień? Sama przyjemność.
Jak mięso to siekane. Żadne mielone papki.
Jak tradycja każe czenaki piec w glinianych garnuszkach to tak jest, wszędzie, i w taniutkich, lokalnych knajpach i w tych polecanych w przewodnikach.
Czenaki. To moja miłość, którą planuję robić w domu. 
Gdzieniegdzie mówią, że to gęsta zupa. 
Dla mnie to wyjątkowa potrawa.
Warstwowo, w glinianym garnuszku [takim na jedną porcję] układane są warzywa, ziemniaki, siekane mięso, ogórki kiszone. Wszystko drobniuteńko pokrojone. Pieczone. Do jedzenia łychą. 
Mieszane dopiero  przed samym szamankiem.
Kocham. [czy są tu Podlasianie? macie domowy, sprawdzony przepis??? dajcie 'mnie go tu no!']

Ceny. Tak małe, że często myśleliśmy, że to pomyłka. To pierwsze wakacje, z których wróciliśmy ze sporą częścią gotówki przeznaczonej na wyjazd. 
Z reguły wracamy z ostro nadszarpniętym budżetem i płaczącą kredytówką...

Wynajęliśmy dom. Piętrowy. 4 sypialnie. Nas dwie rodziny, po 3 osobniki. Dwie łazienki. Kuchnia.
Wielki ten dom.
Ogromny ogród z placem zabaw i cudną trawą. 
Z 'prywatną' plażą nad czyściutkim jeziorem, otoczonym lasem. Z pomostem. Z własną łódką...
Na końcu świata.
Nie linkuję. Niech to będzie nasza baza. Nie oddam.
Tydzień wynajęcia tego domu kosztowało nas, na rodzinę, 600 zł... 
Szok.
Polecam z całego serca szukać domów, nie kwater, nie pokoików, a domów - szczególnie gdy macie Dzieciory, gdy przestrzeń, wygoda i swoboda mają znaczenie.

Czas spędzaliśmy leniwie. Dużo spaliśmy. Łącznie z Kurduplami [LOW!].
Dużo jedliśmy, łącznie z Kurduplami - dwa niejadki wciągały aż miło!
Las, ogród, jezioro, spacery, zachody słońca na pomoście, grille, gra we frisbee, gra w piłkę...
Godziny rozmów, śmiechów, planowania...Leniuchowania i relaksu.
Jedne z najpiękniejszych wyjazdów ever!

Było też miejsce, które będę polecać na ile tchu mi starczy. 
Że niby mini zoo, że zwierzaki, że taka tam atrakcja.
Gdy dzwoniłam po szczegóły, starsza Pani powiedziała: 'tylko niech maluszki wezmą kaloszki, no i przyjedźcie po 10, żeby rosa opadła' - ja byłam kupiona tą rosą od razu...
Gdy dojechaliśmy na miejsce, które reklamowane po drodze było ręcznie malowanymi 'kartonami' - z napisem minizoo, wszystko wyglądało jakoś dziwnie. 
Jakbyśmy do czyjegoś domu przyjechali.
I tak było!
Minizoo to wielce nieprawidłowa nazwa. To ranczo bardziej, to skrawek 'dobroci' na tej ziemi podlaskiej, to kawałek szczęścia.
To ogromna ... hmmm... farma?... Z tak wielką ilością zwierzaków [żyjących na ogromnych przestrzeniach, prawie dziko...], że musieliśmy sprawę łyknąć na dwa razy.
Dwa razy po 2 godziny.
Przywitał nas Pan, starszy, spracowany, przefajny, ale przede wszystkim genialny w stosunku do dzieciaków.
Bolo w Pana jak w obrazek. Ale o tym zaraz.
Pan opowiedział, że nie robił tego 'pod ludzi', że go namówili na to 'minizoo', że on po prostu kocha te zwierzęta. I, że to jego sposób na życie...
I to prawda. To widać. To żadne miejsce w stylu: parę klatek, kury, bażanty, sarenka i owca.
Oj nie.
Ponad to Pan wszędzie z nami chodził, wszędzie opowiadał o mieszkańcach. O tych kupionych, o tych adoptowanych, o tych, które trafiły do niego chore. 
A On mówił, 'bo to rodzina, ja, żona, syn, wnuki i ta cała ferajna...'
Do każdego zwierzaka chodziliśmy z bochnem chleba. Pan wołał po imieniu daniele, lamy, dziki, dzikie konie, jelenie.. A one przychodziły i cieszyły się, że go widzą. A potem były najdelikatniejsze jak potrafiły dla naszych dzieci, które z wypiekami na twarzy karmiły je tym chlebem, przełamując swój strach.
Piękne doświadczenie.

Pan tak obrazowo opowiadał, tak fajnie, że Bolo do teraz wspomina kilka ukochanych sytuacji.

1. Każdy z nas dostał bochen chleba i trzeba było zawołać: Kaczoooory! Obiad!
Bolo darł się jak opętany, piszczał ze szczęścia, rzucał chleb nad wodę a ptaszydła zlatywały się i zlatywały.
Kaczoooory! Obiad! Przyleciały gęsi, kaczki, łabędzie, a każde inne, inna rodzaj, inna rasa [?], śmieszne, głośne, przyjazne. Bolo odleciał ze szczęścia...

2. Mały dzik o imieniu Piggy. PiggyPiggy jest niegrzeczniuchem i włazi na Pana ciągle, żeby go przytulał a przy okazji szpera mu po kieszeniach. Bolo padał ze śmiechu gdy Pan żartobliwie mówił: 
Oj PiggyPiggy, chuliganie, gdzie mi kieszeniach grzebiesz!
Bolo wołał: Pigi nie wolno! I chichrał się, gdy znowu Piggy na kolana się ładował... 
Aj, prawda taka, że każde z nas chichrało się głośno...

3. Dzikie konie. Mama. Tata. Dzidzia. Ślepa jeszcze bo 5 dniowa... Boże jak mój syn to przeżywał, że rodzinka, że ten mały to 'Boło' i ma 'Mamoł' i 'Tatoł'.
Konie chciały więcej chleba i przytulały się do nas. A chleb się skończył. Więc Pan na wesoło krzyknął do nich: 'Do domu żarłoki!!!'. 
Bolek latał już końca i każdemu zwierzakowi kazał spadać 'DODOM!' a potem słał całusy...

4. Osioł Henry. Henry kocha kolor żółty. Bolo miał żółte kalosze, ale! miał też swoją żółtą 'kakę'!
Henry bardzo jej pragnął i Bola o nią prosił. Moje dziecko ogromnie to przeżyło. Tłumaczył 'Henremu', że 'kaka dla Boła, nie dla icha' ale Henry nadal prosił. Aż ten mój wrażliwiec popłakał się i prawie mu tę kaczkę dał... Dopiero gdy obiecałam, ze wrócimy, i drugą kaczkę dla osła przywieziemy, Bolo odetchnął z ulgą, i Henry jakby też...
Każdego dnia, po kilka razy, Bolo przypomina mi, że trzeba Henremu zawieźć obiecaną kakę.
No jak obiecałam to zawieziemy!

Całość? 4 godziny chodzenia Pana z nami, opowiadania, karmienia, śmiania, emocji wywindowanych pod niebo..
Przefajne przedpołudnie i popołudnie.
5 zł od dziecka. 10 zł od dorosłego.
A gdy przyjechaliśmy drugi raz, Pan nie chciał ponownie wziąć pieniędzy...
I tak daliśmy, na zwierzaki.
Całym sercem polecam to miejsce. Warto jechać choćby po to, by spędzić tam dzień.
Obiecuję, że niczego takiego nie widzieliście i nie przypomina to żadnego dennego mini zoo. 
Daje jakieś sto tysięcy razy więcej radości niż zwykłe zoo, uczy wrażliwości, pokazuje dobroć w najczystszej postaci, serce, bezinteresowność...
Jestem bardzo szczęśliwa, że moje dziecko tego doświadczyło. Takie 'rzeczy' są ważne.
I tacy ludzie, jak PAN są ważni. Na wagę złota.
PodlaskieMiniZoo

Kto nie był, jak my, na Podlasiu, kto zapomniał o tym kierunku, kto ma ochotę na piękne dni spędzone w ciszy i dobroci - niech śmiga tam jeszcze tej jesieni. 
Nas kusi już zima... bo czy wiecie, że tam wyciągi są? Teraz co? Alpy czy Podlasie? Podlasie czy Alpy? Hmmm...
Jeśli czyta Klocka jakaś 'podlaska matula', czy 'podlaski tatula' - to dziś macham do Was szczególnie.
Mieszkacie na przepięknym skrawku ziemi. 
Dziewiczym jakby, nietkniętym jakby, rozkosznym w swej rozległości i prostocie życia.