śpioCHY

Mama Bola jest śpiochem wzorowym. Tzn może siedzieć do bardzo późnej nocy, uwielbia ten czas, jednak potem jej śpiochowość wymaga snu długiego, najlepiej do południa.
Mama Bola została Matką i jej śpiochowość została tak zaburzona, że wyła z rozpaczy.

Tata Bola jest też śpiochem na piątkę. Gdy przyłoży głowę do poduszki - śpi. Od razu.
U niego gorzej z siedzeniem do późna, za to z radością wita ćwierkające ptaki o świcie.
I z uśmiechem.
U Mamy Bola uśmiech pojawia się najszybciej po drugiej kawie.

Bolo jest za to śpiochem na dwóję. Beznadziejny z niego śpioch i w rodziców się nie wdał.
Bolo może nie spać. A jak już śpi to może się nie wyspać. Od razu kapcie zakłada i mimo, że focha powstaniowego po Matce odziedziczył to spać nie będzie i już.

Kicha. Wielka, ogromna, niewyspana kicha. To ja.

Gdy byłam w ciąży, jak każda nas, w trakcie [pierwszej] ciąży, mnóstwo czytałam, edukowałam się i planowałam jak ten cały majdan rozwiążę.
Rzeczywistość ani na gram nie potwierdziła moich planów.
Z wyjątkiem jednego. Ale też do czasu.
Postanowiłam, że Dziecior będzie od początku [do końca...] spał w swoim łóżeczku.
Początki, mimo, że ciężkie w kwestii śpiochowania Śpiocha Matuli, to były łatwe jeśli chodzi o decyzję gdzie to Małe co drze paszczę o 4 nad ranem ma lądować.
Zabraliśmy go ze szpitala z waga 2005g, kruszek maleńki taki był, że oczywiste względy bezpieczeństwa miały miejsce. 
Potem, nadal było dość łatwo, bo ja sen sobie cenię, nawet bardziej niż czekoladę, i wyspać się lubię a z takim okruszkiem obok nie zasnęłabym głęboko. Czujność - nowo nabywa cecha wraz z porodem.

A potem, gdy Bolson skończył rok wróciliśmy z Pragi do Wawy.
I Bolson dostał swój pokój. Ależ byłam szczęśliwa.
Jakieś pół dnia.
Okazało się bowiem, że fakt, że spał w swoim łóżeczku, uwzględniał również dość istotną kwestię - rodzice spali półtora metra dalej, w tej samej sypialni.
I zaczęło się. Wycia, wydzierania, kaszle, wymioty z rozpaczy, z tragedii, dramat nad dramaty - Matka wychodzi z pokoju.
Walczyłam 3 tygodnie, ja umordowana do granic możliwości, Dziecior niemniej - bo on się bał zasnąć, walczył ze snem jak z najgorszym wrogiem.
I przyszła noc, gdy Taty Bola w domu nie było [bo podobno pracował] a ja pięćsetny raz wstawałam, brałam na ręce, kołysałam, odkładałam, głaskałam, siedziałam obok, zostawiałam - wszystkie metody przerobiłam. Bolo wygrał każde starcie. Płakał.
A ja nieodporna na płacz dziecka jestem w ogóle. Na płacz swojego bardzo.
[podobno natura tak sobie wymyśliła, że ludzie, nie tylko matki, i nie tylko kobiety, mają w mózgu ośrodek specjalnie reagujący na płacz dziecka - tzn nie możemy tego znieść, za wszelką cenę chcemy aby ten płacz ustał, tym sposobem dziecko/natura walczy i zgłasza swoje potrzeby - a u 'człowieka' ten ośrodek się uruchamia i natychmiast próbujemy owe potrzeby zaspokoić, byle przestało... no to ja ten ośrodek mam na pół mózgu...]

I tak Matula, tej nocy, wzięła roczniaka do siebie do łóżka.
A Roczniak poszedł spać i spał do rana.

Teraz wiem, że on potrzebował bliskości i już.
I nie ma nad czym gdybać.
Wtedy czułam jakby to była moja życiowa porażka.
Nie lubiłam z nim spać, źle spałam, ciągle się budziłam, denerwowało mnie, że on ciągle do mnie się przez sen przytula.
Taka byłam.
I byłam zła.
Ale mimo wszystko bardziej wyspana niż dotychczas.

A teraz? W lipcu Bolson kończy dwa lata.
I nadal śpi ze mną - lub nami.
A ja to pokochałam.
I przytulenia nocne ubóstwiam.
I zasypianie w łyżeczki.
I rączkowe tulaki uwielbiam.
I uśmiech rano. I ten spokojny oddech, gdy coś boli, gdy coś złego się śni a rączka znajduje Mamę obok.
Wtedy wszystko jest dobrze i spać można dalej. [albo nie i kapcie o 4.30 w nocy zakładać...]

I widzę często te pogardliwie spojrzenia - 'dziecko śpi z wami....??? eee??? do kiedy tak będziecie' [w domyśle kretynizm ... do osiemnastki?...'

A czy ja to wiem?

Nie wiem.
Nauczyłam się nie planować, nie napinać, nie naprężać na poprawność, na metody, na porównania.
Nam jest dobrze.
Więc wara od naszego łóżka.

Na dwa latka Bolo dostanie nowy pokój, z nowym łóżkiem. Co będzie?
Myślę, że będzie fajnie. I normalnie, i na wszystko przyjdzie czas.
Tak myślę i zapewne dobitnie się mylę. 
Ale ja się mylę odkąd wyszłam z porodówki. Powoli mi to lata...

I słowo o metodach.
Rodzicielstwo bliskości, metoda na tresurę, metoda na wypłakanie się, czy inne metody Pań z Hogg'wartu.
Są. Niech będą. Gdzie działają - niech działają.
Ja do metod jak do jeża. I wychodzę z założenia, że póki dziecko, póki rodzice szczęśliwi, póki śpimy - to niech to będzie spanie na dywanie, w wannie albo z butem na poduszce. 
Skoro działa - niech działa i nikomu nic do tego.

------------------------------------------

U śpiochowej, przynajmniej w 2/3 rodzinie zamieszkały dwa przecudne Śpiochy.
Poznajcie Śpiocha Ślimaka i Śpiocha Anioła.
Śpioch Ślimak śpi w łóżku.
Śpioch Anioł czuwa nad łóżkiem.
We trójkę pokochaliśmy je od pierwszego wejrzenia.

Są jak zaczarowane. Ziewają. Mają tonę poduszek. 
Są urocze, zwiewne, senne...
Delikatne i 'dobre'

To piękna dekoracja, piękny tulak, piękny śpiący przyjaciel, piękny prezent dla jakiegoś nowo narodzonego malucha, dla starszaka, dla dziewczyny, dla żony, dla babci...
Bo to prezent wyjątkowy. I jedyny taki. Nie ma dwóch śpiochów jednakowych.

Nie muszę chyba ale dodam, że są tak cudnie wykonane, że zapierają dech.
Chce się na nie patrzeć. Ciągle.
Boje się, że gdybym miała córeczkę mogłabym przegiąć ze śpiochami w jej pokoju.

Zabuszujcie w tym czarownym miejscu.
I znajdźcie waszych towarzyszy marzeń sennych.
Niech czuwają. Niech uroczo wypełniają wasze sypialnie.

Podobne Śpiochy Anioły TU --> Śpioch Anioł
Podobne Śpiochy Ślimaki TU --> Śpioch Ślimak

A u White-Rabbit jeszcze cała masa gęsi, psów, trzmieli, koni, myszy a wszystko sercem uszyte.

Prześliczna budka dla ptaków, która towarzyszy śpiochom, zrobiona wspólnie przez Bola i Tatę TU --> Domek dla ptaków