DUO.

Sprawa wygląda tak, że nasze życie sponsoruje słowo NIE, wypowiadane dobitnie, notorycznie, histerycznie, dramatycznie i bez skrupułów.
Sprawa wygląda tak, że Dziecior zamienił się w Dzieciora z Piekła Rodem, drze paszcze o wszystko i ciągle.
Chce jeść, ale nie to, i nie to, to też NIE! Nieeee! A to? NIEEEEEE!
I to NIE jest takie w mózg wwiercające się, o zabarwieniu gdzieś pomiędzy zawodzeniem irytującej babci kościelnej a wyciem syreny. I nos ten mały, zadarty robi się czerwoną, pomarszczoną kulką i BUCH, grochy kapią na podłogę aż je słychać bo dramat, tysięczny dzisiejszego dnia nastąpił bo On chciał pić, ale nie to, i NIE TO, to też NIEEEEEEEEEEEE! I to nie! 
'I wyć jego mać będę aż zgadniesz, że chodzi może o mleko kokosowe, którego wprawdzie nigdy nie piłem ale TY masz i tak wiedzieć, że ja je chcę i natychmiast mi podać!'

A Mama Bola i Tata Bola gdzieś do południa lekko się uśmiechają, mądrze starają się nie reagować, nie dolewać do ognia, z miłością, akceptacją rozumieć - toż to etap taki, nie Dzieciora wina toć to, sam biedulinek z emocjami stara się uporać...

Po południu już się nie uśmiechają.
Teraz rodzice starają się z emocjami uporać.

Pod wieczór Tata leży na podłodze. W planach i marzeniach - bezruch i cisza. Szeptem mówi do Mamy: 'Czytałem ten komentarz pod poprzednim postem, że 28 miesięcy ma jedno dziecko i nadal...to rok będzie trwało???' 
I biedulkowi głos drży i kości policzkowe jakoś mocniej wystają jak się tak zaciskają...
A Mama kładzie się obok i cichutko acz stanowczo mówi: 
'Cicho! Jeszcze usłyszy, zakoduje i do 32 miesiąca przeciągnie!'

Oficjalnie rozpoczęliśmy bunt dwulatka. 
Niehurra.
Tortu i czapeczek nie będzie.
Za to od jutra Persenik dla Matki, Waleriana dla Ojca, Meliska dla Cioci...

- Mama TO! [Bolo podaje mi książkę]
Zaczynam czytać.
- NIEEEEEEEEEEE! [przeraźliwy wrzask, pisk i jęk naraz]
- Jezus Maria Dzieciaku! Boli Cię coś?!
- Mamaaaaaa! [nos czerwony, grochy lecą, allah za allahem...]
- No co jest Synek?
- NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!
- Nie czytamy?
- NIE!
- Dobrze. Koooniec. [i zamykam książkę]
- NIEEEEEEEEEEEE! NIEEEEEEEEEEEE! MAMA!
- Czytamy?
- NIE!
- Nie czytamy?
- NIE!

Modlitwa Mamy: Boziuu, spłyń na mnie ten ZEN czy jakieś coś, siły i zioła daj, bo przysięgam, że jeszcze jedno NIE a w szafie się zamknę i wyjdę pod koniec kwietnia...2014.

Ale Bozia mnie nie słucha bo dziecko nadal w objęciach szatana, szafa zawalona a do zioła dostępu nie mam już dobre lat wiele. 
Czyli kaplica.

--------------------------------------

Ratunek!
Wprawdzie nie całodniowy ale zawsze wybawia nas choć na naście minut z opresji i akcji Dzieciora pt. 'Załatwię Was słowem NIE. HA!'
Podwójne puzzle DUO od Djeco.
Są trzy rodzaje.
Mama i Dziecko.
Zwierzak i jego żarełko.
Zwierzak i jego domek.

Uwielbiamy.
Ilustracje przepiękne. Szczególnie te Mama i Dziecko cudowne! 
Wszystkie polegają na dopasowaniu w pary.
Wiek - blisko 2 latka - idealny!
Jednak myślę, że będą akurat dla 1,5 - 3,5 letnich Szatanów.
Mamy i dzieci Bolo bardzo szybko zaczął układać sam.
Jednak domki i żarełko to grubsza wiedza. 
I tak zafascynowany Kurdupel dobiera do miśka miodek a do pszczółek kwiatki, do wiewiórki orzechy a do psa - KOŚĆ [i mówi: KOŚĆ!]
Domki najtrudniejsze, ale Skubaniuchny radzi sobie w miarę kombinując dobieraniem kolorów...
I słucha i szuka i dobiera - bo piesek mieszka w BUDZIE, a pszczoła w ULU [i mówi: UL!], a żabka w stawie...

Wszystkie puzzle są w super pudełkach ze sznurkiem. Nic się nie gubi, Bolo sam wie, co gdzie pochować i świetnie wyglądają na półce.

Podsumowując: śliczne, świetnie wykonane [grubaśny karton nie do zagryzienia], sensownie dopasowane do wieku, mądre i edukacyjne.
I przede wszystkim - zajmujące sporooo czasu...

[mam cynk, że tych puzzli już brakuje u dystrybutora więc kto ma chrapkę niech się śpieszy]

PUZZLE DJECO DUO ja kupiłam TU --> LELU ale widzę, że już trzeba czekać na dostawę - jak ktoś znajdzie gdzieś indziej dostępne to prosimy o wklejenie linka w komentarzu, na pewno wiele Mam skorzysta :)