ciągłe pasmo...

I kurde tak właśnie jest, że się starasz a potem to wszystko szlag trafia.

Bo ja czasami do padania na twarz, do pukania się innych w głowy, do pobłażliwych spojrzeń pilnowałam.
Pilnowałam, żeby Dziecior spać chodził o takich porach co regularnymi można nazwać.
Żeby jadł zdrowe, pełnowartościowe posiłki.
Żeby te posiłki jadł o konkretnych porach.
Żeby jadł przy stole.
Żeby bajki oglądał tylko te 'dobre', zawsze z kimś, po kilka krótkich w ciągu dnia.
Żeby na powietrzu spędzał max czasu.
Żeby zęby mył i ręce tak jak należy.
Żeby nawyki miał dobre, na przyszłość wróżące...

Niefanatycznie, niehisterycznie, niedramatycznie - zwyczajnie, według zdrowego rozsądku, z małymi wyskokami, małymi....

A potem przychodzi chorowanie. Jego, moje, Taty.
I wszystko szlag trafia.
Bo żeby cokolwiek zjadł, je to co chce. I chwilowo nieważne, że cały dzień na bułkach jedzie,
że czekolady trochę za dużo podjadł, bo moja 'wewnętrzna matka' po trzech dniach niejedzenia i znikania Dzieciora w oczach marzy już tylko o jakiejkolwiek kalorii w jego brzuchu.
I chwilowo nieważne, że je na podłodze, na dywanie, na mnie, w biegu, przy bajce...
Ważne, że je.
I chwilowo nieważne, że bajek ogląda dwa razy więcej, a może i trzy, bo ja też gorączkę mam i wtedy chwilunie, momencik przyłożę głowę na kanapie, i nieważne chwilowo, że wcale tych bajek z nim nie oglądam i wcale o nich nie rozmawiam.
I chwilowo nieważne, że zębów parę razy nie umyliśmy, bo jak gorączka 'boli w całe ciało' to zmuszać go nie będę, i ręce częściej wycieram mokrą chusteczką niż myję porządnie mydłem, bo szybciej, bo prościej, dla niego, i dla mnie.
I nieważne chwilowo jest to, że chodzi spać kiedy chce, bo potrzebuje, bo musi, bo chce, i całkiem to nieważne, że śpi trzy czwarte dnia i tylko pół nocy bo to przecież choroba dyktuje ten rytm a wiadomo, że sen zbawienny jest. Dla niego. Nasz sen przecież na drugim planie, przecież rodzicami jesteśmy...

I to wszystko byłoby chwilowo nieważne gdyby potrwało przez czas choroby a potem jak w ślicznym serialu wszystko wraca - cyk! - do normy.
Ale cholera w serialu, niestety, nie żyjemy, i cholera człowiek, nawet taki tyci, do tego 'złego' przyzwyczaja się sto razy szybciej.
I jeszcze, jakże by inaczej!, kochany JimJam stawia na same oldschoolowe bajki, nagle, bez ostrzeżenia zmienia program diametralnie, dokładnie w połowie chorowania. I chwali im się to ale na boga, 24h Reksia i Pampaliniego?! Toż Dziecior miał ukochaną Chudzinkę, Dougiego, Oswalda...
I czego nagle Dziecior się uczy? Że całe mnóstwo odcinków jest w 'internecie'! Że nie jeden odcinek Mama puści a dwa a może trzy, a jak jest taka strasznie wysoka gorączka, że aż spać nie daje, jak książka i dotyk tylko drażnią to nawet i cztery odcinki ulgę przynoszą. Matce też.

Chorowanie się kończy.
A całe 'zło' pozostaje.
Posiłki wywalone godzinowo w kosmos, spanie - tylko gdy się już pada centralnie na pysk, jedzenie - wszystko NIE!, no chyba, że to kiełbasa, śledzie, ser zółty...
A ja przypominam sobie własne spojrzenia na Matki dwulatków, których dzieci wpierniczały frytki z ketchupem... A teraz co robię? Wciskam zdrowy, pieczony filet z kurczaka zalany... musztardą.
I zamiast stałej pory, przy stole, jest wieczne podjadanie, tu ugryzie, tam przekąsi a Ty masz poczucie, że od rana nic wartościowego Małe nie zjadało i wymyślasz kolejne przysmaki.
I w pętle wpadasz, i mianujesz się osobą inteligentną, i widzisz problem i widzisz krok po kroku swoje błędy i co? I znowu sterczysz w kuchni, no może placuszki zje, jak wsadzisz w nie marchewkę, cukinię i pora to może, może... to uczucie, że warzyw już dwa dni je minie...

W pewnym momencie razem z mężem otwieracie szeroko oczy - co się stało???
Gdzie nasze półtoraroczne wysiłki się podziały?
Dlaczego po domu biega jęcząca Buła z kawałkiem czekolady w łapce? 
Dlaczego robi dramaty gdy odmawiasz kolejnej bajki? 
Dlaczego nie usiądzie przy stole, dlaczego mycie zębów jest byle jakie? 
Dlaczego on decyduje o porze spania? 
Dlaczego?

I się zaczyna.
Trzeba było być bardziej konsekwentnym z 'tym', bardziej stanowczym z 'tym', mieć więcej sił z 'tamtym', nie poddawać się, trzymać poziom.
'Jednym słowem' - trzeba było nie spierdzielić!

Program naprawczy wdrożyliśmy. Ciężko jak cholera. Cierpliwości, sił, chęci brak. Współpracy również.
Ale do przodu, od nowa, jeszcze raz...

A zaraz potem ja wstaję z gorączką. A po południu Bolo i Tata...

I ściągamy kolejne odcinki 'Chudzinki' a na obiad zamawiamy pizzę.

Czy ja już mówiłam, że macierzyństwo to ciągłe pasmo wyrzutów sumienia???

 -----------------

Kąpielowo.
Miałam mega zabawę robiąc te zdjęcia.
Ubaw po pachy. To ciekawe, że przez obiektyw 'bardziej to widzisz'...
Puzzle pianowe Alex. Chyba nie ma Mamy, która nie zna.
Ale jeśli jakaś nie zna to niech natychmiast pozna, nie ma lepszej zabawki do kąpieli.
Puzzle na mokro kleją się do wanny, do glazury, poza tym pływają na powierzchni, są bardzo pyszne i schną w 2 sekundy także żaden glut się nie tworzy. 
Często Bobek bawi się też nimi na 'sucho', przed wanną, siedząc na dywaniku podczas gdy Matka udaje, że wróciła po porodzie do normy i oko maluje.
Puzzle piankowe np TU --> Alex Toys

I druga, sto razy ważniejsza rzecz.
Ręcznik.
O matko, odkąd Bolo nie jest 60 cm Pypkiem miałam niezły problem z ręcznikami dla niego.
Albo za małe i jak kaptur na głowie był to już na wycieranie stópek brakowało.
Albo chłonność taka, że Dziecior raczej wysychał naturalnie niż dzięki ręcznikowi.
Albo chłonność ok ale ręcznik jak papier ścierny.
Albo ręcznik duży ale brzydki okropniasto - brzydotą króliczków i miśków kiepskich rysowników...

Ale mamy!
Wreszcie nareszcie.
Ogromne! Z kapturem na głowie Bola owijam całego spokojnie na prawie dwa razy!
Chłonne od pierwszego... razu.
Baaaardzo grube i mięsiste, mięciutkie.
I co dla mnie ma zawsze ogromne znaczenie. Bardzo estetyczne.
Takie, że w łazience wyglądają - ładnie!
I haft Pani robi na życzenie...

Polecamy bardzo, sprawdzone, pokochane.
Na tyle bardzo, że planowałam zdjęć więcej, takich na stojaka ale moje dziecko zakładając ręcznik na głowę, owija się nim i.... zwiewa.
Ewidentnie twierdzi, że to najfajniejsze ubranie ever. 

Ręczniki idealne TU --> Effii