byle nie za smutno.

Siedziałam wczoraj sobie na podłodze oparta o kanapę i zwiechę zaliczyłam. Zastanawiałam się męcząco czy lewą grubą skarpetę w waniliowe wielkie kropki odwrócić na tą prawidłową prawą stronę. Bo była na lewą. I tak dywagując i dochodząc bliżej wniosku, że raczej mi się nie chce usłyszałam nadciągający huragan.
Mój syn w tempie zastraszającym tuptał w moją stronę pchając swój pchaczyk.
Tuptup tuptup - leci to Małe na leb na szyję, widzę, że myśl jakaś zakwitła w małej dynce i natychmiast musi ją zrealizować.
Otóż Dziecię najwyraźniej zaniepokojone zwiechą Mamy postanowiło ją czym prędzej wesprzeć i pchaczyk pyrgnąć w kąt, twarz Mamy w obie łapki złapać i całusa najbardziej mokrego z otwartej buzi Mamie zaserwować. Pyszny był.
Potem pokazał i upewnił się, gdzie Mama ma nos, oko i ucho.
Dość drastycznie przytulił, oznajmił, że 'mamaa tuptup' i pognał dalej.
A ja patrzyłam jak dohuraganił się do kabla od laptopa, prawie, prawie go dotknął i z szelmowskim uśmiechem poinformował świat, że 'nienienie' wymachując złowrogo paluszkiem. Później inne pilne sprawy odciągneły mojego synka na drugi koniec pokoju a ja się poryczałam.
Fajnie, że go mam. Fajnie, że go mamy. Jak pięknie, że ON JEST.

Bo różnie w życiu naszym bywało i nie tylko naszym przecież. Bo czasy takie, że wiedza o 'będę rodzicem' jest niemal natychmiastowa. Bo testy, bo usg, bo wyniki z krwi.. I wiemy o tym hop siup raz dwa. A potem bywa najróżniej. I znam chyba kilka dosłownie kobiet, które Straty nie przyżyły.
A Strata taka wymaga łez, wymaga złości i poczucia niesprawiedliwości, i wymaga żałoby.
I może to zrządzenie losu a może nie ale wczoraj odebrałam paczkę. A niej książki.
I na dziś mi ten post wypada.
Jedna o Stracie. O Stracie od strony rodzeństwa. I przeznaczna jest, żeby pomóc małym dziewczynkom i małym chłopczykom pogodzić się ze Stratą. I pomoże, bardzo...
Ale wiecie co? Ta mała, piękna książka pomoże każdej Mamie, która tak cierpi, że tylko druga Mama ją zrozumie, każdemu Tacie, który najczęściej gdzieś tam zapomniany jest i sam, w milczeniu Stratę przeżywa, i Babci, która przecież też czuje ból i robi tony herbaty aby go ukoić i nawet Dziadkowi, który najczęściej wcale nie wie jak się zachować ale swoją Córkę będzie po głowie głaskał i głaskał...

Poniżej pokaże zdjęcia. I tyle. Tego nie można przegadać. Jedno jest pewne - pod takimi projektami podpisuję się ręką, nogą i głową swoją też.

Książka o Stracie TU  ---> O Stracie


 
 
 
 
 
 

Jest jeszcze jedna piękna książka z 'tej stajni'. O szukaniu Swojego Miejsca, o tym, że warto szukać, o tym, że trzeba mieć odwagę szukać i o tym, że nasze doświadczenia są tylko nasze... i że nas wzbogacają, każde, jedno, po kolei.... 
A ilustaracje? Jedne z najpiękniejszych jakie spotkałam.
O zającu, który szukał Swojego Miejsca TU ---> Swoje Miejsce

Aha ... dociągnijcie do końca postu, bo tam coś dla Was mam :)

 
 
 
 
 
 
 
 
Agata Baranowska - autorka i ilustratorka obu książek przekazała mi po jednym egzemplarzu dla Was. I nie wiem czy w ogóle ktoś tu dziś zajrzy. I długo dumałam jak Wam je rozdać bo tu nie pasuje śmiechowy konkursik na FB. Olśnienia nie doznałam ale wymyśliłam tak:
Jeśli Droga Czytelniczko lub Czytelniku masz ochotę to proszę wpisz w kometarzu pod tym postem losową liczbę od 1 do 1000. Uważaj, żeby nie powtórzyć już podanej przez kogoś wcześniej.
I tyle, ja w niedziele wylosuję dwie liczby i już :)
A jeśli macie ochotę napisać coś więcej.... to będzie mi bardzo, bardzo miło...