PACZ! Apacz!

Prababcia Bola, a moja Babcia od strony Mamy była najsilniejszą znaną mi kobietą i nadal ten status utrzymuje.
Już nie kiedyś o niej pisałam TU -->
Dziś tylko mała historyjka.
Moja Babcia, gdy miałam ok 6 lat, doznała wylewu krwi do mózgu.
Nie dawali jej szans. Po kilku dniach 'oznajmili', że paraliż całej prawej strony, i raczej bez szans na dłuższe życie.
Ale moja Babcia była uparta. Gdy po wylewie nie potrafiła mówić, okazało się, że świetnie mówi po niemiecku, którego nauczyła się siłą rzeczy podczas Okupacji.
Tak więc ćwiczyła mowę, ze sparaliżowaną prawa częścią twarzy. Po niemiecku. Ale mówiła.
Po jakimś czasie udawało jej się mówić pojedyncze słowa po polsku. Ćwiczyła i ćwiczyła.
Zaczęła mówić całkiem sprawnie.
Nauczyła się od podstaw chodzić, jak roczniak. Nauczyła się od nowa posługiwać sztućcami. Nauczyła się samodzielnie ubierać, ponownie.
Nauczyła się czytać. Uczyła się czytać razem ze mną. Czytałyśmy te same książki. Dzieci z Bullerbyn, a nawet Elementarz. Ja czesałam jej włosy, które zawsze, niezależnie od okoliczności miały obowiązek być piękne, a ona czytała: 'I....po....sz.sz..liiiii da-lej.' A potem ja czytałam na głos: 'Zo-ba-czy-li gruu, gruuusz, grusz-ę.' Czytałyśmy, uczyłyśmy się razem. Pisać też się uczyłyśmy. Ja litery pisane, Babcia drukowane.
I tak się uparła, tak się zaparła, że wróciła do prawie 100% sprawności i żyła jeszcze lata.

Ale czasem było źle.
Czasem było tak, że myśleliśmy, że odchodzi.
Wtedy ja płakałam. Bardzo. I mówiłam Babci, że tak bardzo się boję, tego, że umrze ona i samego umierania.

A moja mądra Babcia opowiadała mi wtedy bajkę.
'Aduchna posluchaj....' [jak byłam mała nie wymawiałam głoski 'g', więc gdy wołano do mnie 'Aga' ja mówiłam na siebie 'Ada', gdy mówiono 'Agusia' ja mówiłam 'Adusia'. Babcia do śmierci nigdy nie nazwała mnie inaczej niż: 'Aduchna i Adusia']

Aduchna posłuchaj...

Jak mieszkałam w Ameryce poznałam Wodza Apaczów. Indianina.
Wódz był mądrym, dobrym Wodzem i całe plemię bardzo go kochało.
Jego synek, Błękitny Grot kochał go tak mocno jak Ty kochasz swoich rodziców.

Ja: Czyli tak, że czasami aż oddychać nie mogę jak myślę jak ich kocham?

Dokładnie tak!

Ja: To bardzo, bardzo mocno kochał.

Tak, ale posłuchaj. 
Pewnego dnia Wódz zachorował. Plemienny Doktor - Znachor Miętowe Dłonie wyszedł przed namiot Wodza i oznajmił całemu plemieniu, że Wódz umiera. Nic już nie można zrobić.
Wszyscy zaczęli bardzo płakać, modlić się, wielki smutek i strach zamieszkał w ich sercach.
Synek Błękitny Grot poczuł jakby ktoś mocno ukłuł go strzałą prosto w serce. Ból był nie do wytrzymania.
Pędem rzucił się do namiotu swojego Taty. W środku Wódz leżał i był bardzo słaby. Gdy zobaczył Synka ze wszystkich sił uśmiechnął się jak kiedyś i siłą woli podniósł na łożu.
'Teraz słuchaj. Płacz i tul się ale uważnie słuchaj Synu! Ja nigdzie się nie wybieram! Każdy koniec to początek czegoś nowego, piękniejszego. Gdy zamknę już oczy wiedz, że nadal jestem tuż przy Tobie. Gdy tylko zamknę na zawsze oczy pofrunę wysoko do nieba a tam dostanę własną, osobistą bujawkę...

Ja: Babciu! Co to bujawka?
Babcia: Huśtawka, Adusik, huśtawka.

'...pofrunę wysoko do nieba a tam dostanę własną, osobistą bujawkę...Każdy dostaje taką po śmierci, zawieszoną na własnej chmurze, i to my decydujemy gdzie nasza chmura będzie wisieć. Moja będzie wisieć zawsze dokładnie nad Tobą, zawsze! Abym mógł Cię chronić, pomagać gdy zajdzie potrzeba, patrzeć na Ciebie jak rośniesz, podziwiać jak polujesz, wzruszać się gdy założysz rodzinę - będę Synu zawsze i na zawsze przy Tobie. Rozumiesz?

Mały Indianin pokiwał głową, mocno się wtulił w swojego dużego, silnego, ukochanego Tatę i szeptem zapytał:
- Tatku... a skąd ja będę miał pewność, że Ty tam na tej bujawce jestes???
- A to bardzo proste! Ja będę ciągle się bujał! I będę robił wiatr! Raz silny, raz słabszy, ale będę się bujał ciągle. Gdy poczujesz, że chcesz mnie mieć przy sobie, że chcesz mieć pewność, że jestem tuż obok - pośliń palec i wystaw go wysoko do nieba. 

Błękitny Grot szybko poślinił palec i uniósł go wysoko. 'Tato! Tato! Czuję! Ale kto tam teraz się buja jak Ty ciągle jesteś tu?'
'Jak to kto??? Dziadek Grom się buja, i Babcia Margerytka się buja, i twój mały braciszek Złoty Pączek się buja razem z Mamą na tej samej bujawce, i nawet Wujek Czarny Bizon się buja!'
'Nawet Wujek Bizon??? Tatku, to Ty obiecaj mi, że będziesz miał swoją chmurkę tuż obok nich i będziesz się bujał najmocniej ze wszystkich, obiecujesz?'
'Obiecuję.'

A następnego dnia rano Wódz już siedział na swojej huśtawce, i bujał się z całych sił dla swojego Synka,  i mimo, że Błękitny Grot czuł ogromny ból, strach i wielką tęsknotę za swoim Tatą, to wiatr chłodzący jego zapłakane policzki przypominał mu, że każdy koniec to tylko początek. 

Rozumiesz Aduś? Ja będę siedziała na swojej chmurce już niebawem. Ale Ty się nie smuć! Bo ja tą chmurkę na zawsze ustawię nad Tobą, gdziekolwiek będziesz i będę dyndać nogami tak mocno, że zawsze jak zmoczysz paluszek i wystawisz go do nieba to poczujesz, że jestem tuż obok Ciebie.

Śliniłam palec milion razy i sprawdzałam czy Babcia jest obok. Zawsze była. 
I jest ciągle. 
Bo nadal mi się zdarza ten palec ślinić...i uwielbiam ją dyndającą nogami....

----------------------------------------------------------------------------------------

Dwa dzieła. Tipi od PACZ i pióropusze od Iconstore.
Obie rzeczy uzupełniają się w jakiś przepiękny, magiczny sposób. Wspólnie tworzą bajkę.
A my w tej bajce siedzimy już od dobrych kilku dni...

Tipi - boże, boże, boże - obejrzałam mnóstwo, bo wiedziałam od dawna, że taki element pokoju Bola to must be. Pacz mnie zauroczył [najpierw tipi koronkowymi, Mamy dziewczyn! Wy farciary!!!] gdy zagłębiłam się w zestawienia kolorystyczne. Tipi szare, z miętowymi elementami?! Toż jak szyte na zamówienie!

Tipi wymiata odkąd jest u nas w domu. Moje dwa Apacze spędzają tam cały boży dzień. Robia ognisko z bibuły, czytają w środku książki, znoszą przekąski.
Każda Mama wie, jak ważna jest 'baza'. Jeśli ta baza nie jest ortalionowym, nie przepuszczającym powietrza, rozwalającym się ciągle paskudnym czerwono-niebieskim namiocikiem - to ja jestem w niebie.
To tipi to mebel. To cudny wystrój. To piękna, wyjątkowa okazja do wspaniałych zabaw. Na lata.
Drewniane [!!!] pale, starannie obszyte śliczną tkaniną. Składa się w wąski pokrowiec. 
Ale my naszego nie składamy. Stał już się stałym elementem domu, a niebawem wyjątkowego [mam nadzieję!] pokoju Małego Chłopca.
LOW po stokroć!
Tipi od PACZ TU -->  Pacz! Tipi!

I słowo na temat pióropuszy. Bo, że dzieła to widać. Że wykonane z najwyższą starannością to widać.
Ile smaku, ile estetyki w tych cudeńkach.
I jak to jest, że niecały dwulatek ich nie niszczy? Nie niszczy. Zakłada 'ptaszki' Tacie lub Mamie, drugie sobie i jest gotowy do bajkowych podróży, do przesuwania granic swojej wyobraźni dalej i dalej...
Piękne. Nawet jak leżą na półce.
Pióropusze i inne cuda TU --> Icon Store