bo tylko krowa...

Do tego postu zbierałam się jak pies do jeża.
W blogosferze afery, awantury, jad i niezrozumienie.
Sponsoring.
Kilka razy coś, u kogoś napisałam w komentarzu ale generalnie temat omijałam szerokim łukiem.
Nie dla mnie wojenki, debaty, nie prowadzące do wniosków polemiki.
Nie dla mnie.

Do dziś nie wiem jak to się stało, ale skoro się stało to znaczy, że robię coś dobrze, że do mnie żaden hejt nie trafia. Czy uwierzycie, że odkąd istnieje Klocek i Kredka nigdy, ani razu, nie moderowałam komentarza???
Nie musiałam. Piszą tu osoby takie do jakich piszę ja. To mój największy sukces.
Być może teraz wywołuję wilka z lasu. Zaryzykuję jednak.

Sponsoring. Blogi, banery, posty sponsorowane...
Nie mi oceniać. Net to takie miejsce, że jak gdzieś nie chcę wchodzić to nie wchodzę.
Jeśli mi się nie podoba, nie mój poziom, więcej nie wchodzę.
Co lubi czytać Kredka? Kredka lubi CZYTAĆ. Nie znosi jednak grafomańskich poematów...
I braku umiejętności posługiwania się językiem polskim, nie znosi...
I oglądać piękne zdjęcia lubi. I lubi się inspirować.

I takie miejsca odwiedzam. I głęboko w dupalu mam czy ktoś daną rzecz kupił, dostał czy ukradł.
Nie moje sumienie. Nie moje podwórko. Nie moja sprawa.
Więc o innych blogach i ich sposobach tu pisać nie będę. Żyj i daj żyć.
Ja w te gierki nie wchodzę. Robię swoje, po swojemu.

Za to czuję, że należy się Wam, Czytelnikom moim! wyjaśnienie jak to jest na Klocku.
I o tym teraz napiszę. Jak na spowiedzi, drżącą ręką a nawet dwiema.
Gdy zaczynałam 'klockować' przysięgłam sobie kilka zasad, którym będę wierna.
Najważniejsza to taka, że nie pokażę nic, pod czym nie podpiszę się imieniem i nazwiskiem, które zresztą cenię wysoko.
Nie pokażę nic czego moje dziecko, moja rodzina, lub ja sama nie pokochałam  szczerze.
Nie pokaże nic co jest niezgodne ze mną, moją estetyką i moimi przekonaniami.
Nie pokażę nic dla samego pokazania.
Wierna jestem temu. To Wam obiecuję.
Jako, że przybywa Was więcej i więcej i wiem, że kierujecie się często moimi sugestiami czuję odpowiedzialność za to co piszę i za to co polecam.

Jak to się odbywa najczęściej? [bo bywają wyjątki, o tym za chwilę]
Wyszukuję coś w sieci. Kilka dni mam otwartą zakładkę z daną rzeczą. Czytam, dumam, oglądam, porównuję. W końcu wiem. To jest to! Chcę do dla Bola, dla siebie, dla domu. To coś dla nas.
I piszę. Piszę, że umarłam na daną rzecz. Że tak czy siak pewnie ją pokażę na blogu. Jednak będę linkować, a to wielka reklama dla firmy, wielka moc, i mnóstwo wejść na produkt.
Więc proponuję np - ja jedną rzecz kupię a Wy dacie drugą na nagrodę w konkursie dla Czytelników [tak np było z TupTupem] albo może zechcecie dać w barter to i to bo to coś czego szukałam długo, i pewnie mnóstwo mam tak szukało [sandałki Bobux] i sądzę, że wielu również się spodoba.
Koszt bucików kontra moja praca.
Sesja, obróbka zdjęć, tekst, cała oprawa, FB, linkowanie... czy to jest warte tej ceny?
Z absolutną pewnością mówię TAK. A obiektywnie patrząc to mało, bardzo mało.
Nie oszukujmy się - to reklama. Najtańsza z dostępnych i cholernie skuteczna.
Każdy post to ok 4 godzin jednolitej pracy, bez sesji zdjęciowej, bez szperania, wyszukiwania. Więc TAK.
Czy kupiłabym te sandałki tak czy inaczej? TAK.
Czy pokazałabym Wam je z tym samym zachwytem? TAK x 100.

Na czele mam idee mojego bloga. I zaufanie Mam. Zdobywam je świadomie, pokornie i wiem, że jest bezcenne. Nie zaryzykuję kilkuset złotymi jego utraty.
Nie wciskam też Wam kitu, że niby coś pokazuję przypadkiem, jakby niechcący.
Więc podsumowując. Pokazuję rzeczy, które kupuję, które dostaję, które po prostu chcę Wam polecić.
Jak Matula - Matuli.
Piszę zawsze prawdę, zawsze z serca i bez 'przymusu sponsorowanego'.
A co jeśli dostaję coś co mi się nie podoba?
No właśnie. Ja nie jestem poszukiwaczką gratisów. Ja nawet ich nie chcę w tym rozumieniu.
Każdego dnia odmawiam kilku markom, sklepom, firmom.
I piszę, że przepraszam ale to nie w naszej estetyce albo jakość nie taka..
Nie potrzebuję stu niekapków, proszków do prania, baniek i kolorowych plastrów.
Nie chcę następnej sówki minky ani szóstej pary butów [o tym za chwilę]
Nie pokażę Bola [ani w domu, ani na spacerze ani na blogu] w spodniach w misie albo inne upiorne zajączki więc ich nie chcę.
Nie chcę firanek w motyle i pościeli z wyhaftowanym imieniem.
Nie lubię takich rzeczy, nie podobają mi się, nie potrzebuję ich.
Dziękuję, bardzo mi miło ale nie.

Kilka razy w miesiącu - oddaję.
Bo mnie coś rozczarowało, i mimo, że sądziłam, że będzie afera - to nie jest.
Więc - nie, dziękuję ślicznie za zainteresowanie nami - ale nie.

Kolejna sprawa. Lubię być wierna markom. Są takie, które ubóstwiam miesiącami, latami, nie jeden ich produkt ale całość, zawsze łącznie z oprawą.
Z takimi markami się ... jakby to powiedzieć, przyjaźnię.
Czy dostaję rzeczy? Czasami tak, czasami z dużym upustem, czasami do zamówienia dołączona jest niespodzianka. Jednak podkreślam, jeśli coś trafia na blog - to ja Kredka, podpisuję się pod tym.
I nigdy, przenigdy nie chcę się tego wstydzić. Bo potem dostaję kilkanaście maili - bożeeee miałaś rację! To jest cudne - takie, śmiakie - ale dziękuję za inspirację, za wskazówkę. Zapadałabym się chyba pod ziemię gdybym pokazała coś lichego, opisałabym jako złoto i miałam świadomość, że któraś z Was miałaby to kupić.
Never ever.

Jeszcze jeden przykład. Nie oceniam blogów, które opisują 'wszystko'. Po prostu mnie to nudzi i tego nie czytam. Ale skoro istnieją, niech sobie istnieją. Mi nic do tego. Nie jesteśmy też stylistami i nie promujemy 'francuskich szyków' - nic do nich, tych szyków nie mam, ale zwyczajnie to nie dla nas.
Lubimy się wyróżniać. Ale na moich zasadach ;)
Nie ubieram Bola do zdjęć w nic czego nie nosi na co dzień. Nie daję mu do zabawy nic, czego jako mama i pedagog z pełną odpowiedzialnością nie serwowałabym i tak swojemu dziecku.
I kij skąd to.
Jedna z marek odzieżowych [ta od tego pana co fajnie śpiewa i śmiesznie mówi..] proponowała nam współpracę, jak i wielu blogom, sądzę. Ja podziękowałam. I schlebia mi, że zostaliśmy dostrzeżeni, i fajne ciuchy robią. Fajne, fajne ale nie dla nas. Nie ubrałabym w nie Bola i już. Nie moja bajka.
Więc nie krytykuję ale soreczki, mam inne typy.
Wierność swojej intuicji, estetyce, przekonaniom.

Napisałam to wszystko niechętnie ale szczerze. Wypadało zająć stanowisko.
Moje podsumowanie w 'dwóch słowach' jest takie.
Jak każda praca, tak i ta blogowa, w zależności jak dobrą [lub złą] robotę robisz - ma swoją cenę.
Jak dorzucę do 'roboty' pasję i lojalność wobec siebie i czytelników mam 'swoja przestrzeń idealną'
I ją będę dopieszczać, nad nią będę pracować i jej poświęcę wszystkie zdolności i umiejętności jakie [chyba!?] posiadam. Kocham swój blog, którego twarzą jest mój syn..
Nie napluję do własnego okna. To Wam obiecuję.

Nie wiem czy rykoszetem nie oberwę teraz. Ryzyk fizyk. Ufam sobie.

[aha! i zastrzegam sobie, że jeśli współpracę zaproponuje mi Marcedes, i da w barter [:D] takie auto, nooo z tych z klasy S - to będę nieobiektywna i się sprzedam - ok?]
---------------------------------------------------------

I teraz bomba.
Jedną z marek, które chciały aby Bolo 'przestestował' ich produkty jest firma Bartek.
Bucikowa firma.
Pecha mają. Kredka tak kocha Gucie, że napisała z marszu - nie.
Ale Bartek swoje wie, i piszą znowu, żebyśmy spróbowali...
Że te butki to takie zdrowe, solidne, że ach i och.
A Kredka na to - nooo, ale nie za ładne... za przeproszeniem.
A Bartek nie zbity z tropu Kredce pisze - ale stopa to i to, iże na pewno wśród mnóstwa modeli coś się znajdzie Klockowego...
No to Kredka patrzy. Nie bardzo. No nie za bardzo... No ostatecznie te by mogły być...
Wchodzi Tata Bola. 'O! Jakie świetne buty na rower dla Bola! Brakuje nam takich terenowców, kupujesz tak?'
I Kredka teraz zbita z tropu. Kurde, może odpuść, daj szanse tym Bartkom.
Dałam.
Ile ja się naklęłam jak ubierałam Bola. No nie podoba mi się, no nic do tego nie pasuje, no nie nie nie.
Wchodzi Tata Bola. Dawaj skarpetę i lecimy na rower! Dałam. Jakieś 'czeskie' - naprawdę nie wiedziałam jak dobrać.

Bolo zaczął późno chodzić. Jeszcze często fika mu się. W Bartkach pobiegł. Bez wywrotki biegł i biegł.
W 'teren' wbiegł i nadal w pionie. Górki, pagórki. Rower, hulajnoga.. Bartki czary robią, dziecko pion stabilnie trzyma, nie potyka się, biegnie, biegnie...

A Tata Bola mówi:
'No nareszcie chłopak ma porządne terenówki.'
A ja przyznaję - są świetne. Nie za piękne. Ale świetne. A jak dodamy do tego fakt, że to w sumie sandały, przewiewne, stopa sucha, nie 'pachnąca' to ja jestem na tak i polecam. W teren.
[nawet jak się nie da do nich dobrać fajnych skarpetek, ale Tata Bola mówi, że i w 'czeskich' damy radę...]

Nasze BARTKI TU --> Terenówki na lato

* 'czeskie skarpety' to dla mnie taka przenośnia dla skarpet rodem z estetycznego piekła, z napisami, autami i innymi PRLowskimi desi'ami wyglądającymi na poliester ;) - wiem, że to zdanie jest nie po polsku, ech.

Jeszcze jeden produkt 'przylokuję'
Pled.
No arcydzieło.
To nasz piknikowy, stały element. Nie za duży, nie za mały, siedzi w koszu wózka.
Jest PIĘKNY. tak piękny, że wśród zieloności i słońca zwaraca uwagę przechodniów, babcie się pytają czy malowany, mamy się pytają 'skąd' a dzieci chcą na nim siedzieć i opowiadać co widzą.
Z przykrością muszę Wam napisać, że to jeden, unikatowy egzemplarz ale polecam przejrzenie innych. Jak dla mnie to wiosenno-letni must have. Nie kocyk z domu. 
Pled na trawę, na piach.
Na plażę. Zabieramy go na Kretę na 100%.
Pledy [nie tylko dzieciorowe wzory!] TU -->  DressYouUp

Pantery [przeboskie] na dupce TU --> Mini Rodini

Wąsy na brzuchu TU --> Kids on the Moon

O TupTupie - będzie niebawem. Bo takiego research'u jaki Matka zrobiła jeszcze nie było.
Ale już teraz piszemy - to NASZ typ biegówki! Jednak hitem jest nasza hulajnoga [KLIK] - rowerek ma niebanalną konkurencję...