nieKLOCKOWY post.

Odkąd zostałam Mamą to oprócz doświadczenia ciężkiego niedoboru snu i ogromnego wysiłku w dążeniu do cierpliwości nauczyłam się bardzo odkrywczej rzeczy - nie oceniaj innego rodzica!

To takie proste.
Stoi Jęczybuła z rozciamkanym pączkiem na placu zabaw, umorusany po pachy, matka próbuje Jęczybułę namówić na powrót do domu.
A Jęczybuła nie chce. I drze się, niemiłosiernie, wnerwia tym wszystkich na około, każdy patrzy, każdy komentuje.
Każdy wie co zrobiłby lepiej. Klapsa dać, na siłę zaciągnąć i wpiąć w wózek, ignorować, nakrzyczeć, poczekać... przecież tyle jest opcji.

Leży Jęczybuła w sklepie. Drze się niemiłosiernie, chce soczek i koniec kropka, wali głową w podłogę.
Spojrzenia, dezaprobata, szepty. Bo jak ta matka mogła dopuścić do takiej sytuacji, to nienormalne zachowanie przecież!
To wychowanie bezstresowe, ma baba za swoje!

Jedzie Jęczybuła autobusem i kopie w siedzenie. Kopie i kopie. I matka mówi, żeby nie kopał. A on kopie i patrzy jej oczy.
Matka siłą trzyma nogi. A on kopie i wyrywa się. Drze się niemiłosiernie.
Na litość boską, patrzą ludzie, każdy wściekły, zmęczony, głowy już bolą, no zróbże kobieto coś! To twoje dziecko! Nie wstyd Ci?!

Przychodzi Matka do psychologa, i żali się, że Jęczybuła nic nie je, może nic nie jeść godzinami, a jak już coś zje to tylko suchą bułkę.
I psycholog mówi - wiadomo przecież! - nie tragizuj Matko, pogarszasz, dziecko się nie zagłodzi!
Krzywdy sobie samo nie zrobi!
To Ty stanowisz problem! Przetrzymaj, jak naprawdę zgłodnieje - zje.
Matka uwierzyła. Przetrzymała trzy dni, dziecko wylądowało w szpitalu. Wygrało.
Przetrzymało Matkę razy sto.

Stoi Tata z córką na parkingu. Córa drze się niemiłosiernie. Tata się pyta - chcesz do domu? Tak. To idziemy do domu. Nieeeeee!
Chcesz zostać? Tak. To zostajemy - nieeeeeeeeeeee. I ryczy. To czego chcesz? Do mamy!
Dobrze, to chodź. Nieeeeeee!. I ryczy.
To chcesz do domu? do mamy? zostać? czego ty chcesz? Na ręce!!!! To chodź na ręce. Nieeeeeeeeeee!
Tata odwrócił się tyłem do córki, zacisnął pięści i wymruczał 'ku*wa!ku*wa!ku*wa!.
To Basiu, idziemy na plac zabaw. Nieeeeeeeeeeeee! I ryczy. I drze się niemiłosiernie.

Matka pyta: chcesz soczek czy herbatkę?
Soczek.
Proszę, soczek. Nieeeeeeee! Ja chciałem herbatkę!!!!!!! I ryczy!

W każdej z tych sytuacji byłam obserwatorem. Jako, żem pedagog od razu przychodziły mi do głowy techniki, sposoby, mądrości jak z danej sytuacji wybrnąć. Wiedziałam wszystko, krok po kroku. Było mi żal rodziców, dzieci, często czułam coś w rodzaju politowania z nieudolności rodzicielskiej.
Tak było póki byłam bezdzietna.

Zostałam Mamą. I za cholerę nie wiem co robić w 99% trudnych sytuacji.
I całą moją wiedzę szlag trafił a ja działam instynktownie. Czy dobrze? Rzadko.
Górę biorą emocję, górę bierze zmęczenie, górę bierze poczucie mojej krzywdy i pragnienie:
'dajcie wy mi wszyscy święty spokój!!!'

To ja - kochająca swoje dziecko ponad wszystko, walcząca o niego od początku do końca, ja - leżałam obok niego w łóżku kiedy nie chciał zasnąć trzecią godzinę i klęłam w poduszkę na czym świat stoi, ja fantazjowałam, że go przez chwilę nie ma, ja waliłam pięścią w ścianę czując, że zaraz przesunie mi się jakaś granica, ja prosiłam męża żeby zamknął mnie na balkonie bo przysięgam! Zaraz zwarjuję! Ja wychodziłam z domu trzaskając drzwiami z obietnicą, że nie wrócę.
Ja płakałam, że już się obudził.
Ja płakałam, że znowu muszę go usypiać. Znowu nakarmić. Znowu wykąpać. A on znowu będzie ryczał.
Czego on tak ryczy?!!!
Ja.
Ja w głowie wiedziałam jedno a robiłam i mówiłam drugie.
Bo ja jestem tylko człowiekiem, często bardzo słabym.
I ja już nigdy nie osądzę żadnego rodzica. Dopóki nie robi dziecku krzywdy - nigdy!
Bo ja nie wiem, czy matka, która właśnie wrzeszczy na syna, który leży na tej podłodze w sklepie nie ma bolesnego okresu, a może boli ją kręgosłup, a może musi do toalety, a może martwi się, bo do pierwszego zostało jej 100 zł... nie wiem tego.
Nie wiem czy nie jest tak zmęczona, że nic a nic ją nie obchodzą zasady, porady, techniki, mądrości, ona chce mieć święty spokój, choć przez godzinkę.

I nie wiem czy ja bym nie kupiła tego cholernego soczku tylko po to żeby przestał się drzeć, i nie wiem czy siłą do wózka z niegrzecznymi słowami na ustach bym nie wpięła. Nie wiem.
Nie wiem czy na miejscu tego ojca by mnie szlag totalny nie trafił i nie zadzwoniłabym po żonę żeby 'go ode mnie zabrała'.

I piszę to wszystko bo jest konkurs.
Nie chciałam w nim brać udziału bo może i treści rodzinne, mam nadzieję, przekazujemy tak wychowawczych raczej nie.
Jednak zadaniem było napisanie postu zainspirowanego przez artykuł z danego portalu, i tak zaczęłam poczytywać, dumać, i jeden mnie jakoś 'tknął'. Ale też zmusił do myślenia.Ten -> KLIK

"Pierwszy krok polega na zatrzymaniu się i opanowaniu narastających emocji. To jest najtrudniejsza część, ponieważ opanowanie emocji, które czasem
zalewają nas jak fala tsunami to nie lada sztuka. W chwili stresu i napięcia wyobraź sobie klaps filmowy i postaraj się usłyszeć w swojej głowie głośny
okrzyk „AKCJA!”. Niech to będzie znak dla Ciebie, że to jest moment, w którym masz wejść w rolę, której właśnie się uczysz.
Kiedy już wyciszysz pierwszą falę emocji, skoncentruj się na sobie. Zadaj sobie pytanie: co ja teraz myślę? Co czuję w tej sytuacji? Co tak naprawdę przeżywam?"

No na litość boską, już widzę te wszystkie biedne matki, ze mną na czele, których dzieci drą się w niebogłosy, jak robią krok w tył, przymykają oczy i 'wnikają w siebie'...

i dalej:

'Często wystarczy okazać zrozumienie wobec emocji przeżywanych przez dziecko i jego potrzeb, a następnie wyjaśnić mu sytuację.
Możesz zacząć „kochanie, rozumiem, że…” i powiedzieć o uczuciach i emocjach które dostrzegasz, a następnie wyjaśnić sytuację z
Twojej perspektywy. W ten sposób komunikujesz dziecku, że dostrzegasz jego uczucia i że są one dla Ciebie ważne'

Całe dorosłe życie z tym się zgadzałam, i nadal uważam, że dziecku należy się szacunek dla niego i jego uczuć. Zdecydowanie tak.
Ale im dłużej jestem Mamą, im więcej rozmawiam z Mamami, im więcej mam do czynienia z Mamami w pracy - tym częściej uważam, że albo jest to źle zdefiniowane albo piękna to idea ale prowadząca do wielu cierpień matczynych.

Rosną dzieci, które w wieku 4 lat potrafią tak się wypowiadać:
Mamusiu nie pójdę do lekarza bo mam traumę!
Mamusiu nie wejdę 'w gości' bo mam stres!
Mamusiu nie mogę zasnąć bo mam stany lękowe!

Uczymy zbyt małe dzieci nazywania uczuć, sytuacji, stanów, na których definicję nie są gotowe. W efekcie każde wyjście do lekarza okupione jest trzydniowymi dyskusjami, debatami, nakręcającymi dziecko jeszcze bardziej, powodującymi, że fantazjuje na ten temat, często doprowadzając się do głębszych lęków.
Tymczasem do lekarza iść trzeba i koniec. Bez dyskusji. Bez debat, bez umawiania się, omawiania i układów.
Paznokcie obciąć trzeba i koniec. Umyć włosy. Zjeść zupę. Iść do łóżka, wyjść z kąpieli.

Co innego rozmowy, debaty na temat zajęć dodatkowych czy chęci spotkania z kolegą.

Tak więc dziecko, które w stanie histerii domaga się czegoś jest moim zdaniem ostatnim odbiorcą 'nazywania uczuć', raczej tym sposobem doprowadzimy do niepotrzebnej dysputy, często negocjacji.
Dzieci negocjują. Już dwuletnie.
A nie są na to gotowe, emocjonalnie, poznawczo, społecznie - a najczęściej nie radzą sobie wcale z 'nałożoną na nie' rolą.
A jakby tak powiedzieć NIE? Proste NIE.

Moja przyjaciółka powiedziała mi, że obiecywała sobie, że nigdy nie będzie dziecku mówiła: nie bo nie.
Po pięciu latach wychowywania przyznała się, że zwykłe 'nie' jest nie tyle prostsze, ile dużo łatwiej zrozumiałe dla jej dziecka.
Bo czuje się bezpieczniej, bo nie musi samo podejmować decyzji, na które nie jest gotowe.
I nie chodzi o 'złe nie'. Zwykłe 'nie'. Prosty komunikat.

Czterolatek musi mieć zakroplone oko. Przez cztery godziny jest histeria, rozmowy, dyskusje, polemika, negocjacje, umowy, histeria narasta.
Narasta też frustracja, złość, bezsilność rodziców.
Ojciec nie wytrzymuje, bez słowa bierze syna i w 3 sekundy zakrapla mu oko.
Mama pyta po wszystkim: 'Jak jest lepiej?'
Synek odpowiada: 'Tak jak zrobił tata, nie zdążyłem się bać'

Czy to wszystko jest słuszne? Dobre?  
Nie wiem, poddaję dyskusji.

Podsumowując - czy pozjadałam wszystkie rozumy?
Nie, nawet pół nie zjadłam.
Czy popełniam błędy wychowawcze?
Tak, popełniam je non stop. I popełnię jeszcze milion.
Ale jestem pewna jednego, chcę wychować swoje dziecko na mądrego, dobrego człowieka, który będzie potrafił radzić sobie w dzisiejszym świecie.
Czy moja droga aby to osiągnąć jest słuszna?
Nie wiem, zapewne skręci jeszcze mnóstwo razy.
Poradniki, hasła, metody, techniki - mówię im tak ale tylko jako wskazówce do własnych przemyśleń.
Na teraz wiem jedno - chcę być rodzicem asertywnym.
Asertywność należy się nie tylko dzieciom.

-------------------

Im dłużej dumam nad tym wszystkim tym mocniej odczuwam jakie to chowanie i wychowywanie jest cholernie ciężkie.
I jakie cholernie piękne.